дада́тны
1. (станоўчы) pósitiv [-´ti:f];
дада́тная ацэ́нка pósitive [-və] Beúrteilung [Éinschätzung];
дада́тны адка́з pósitive [bejáhende, zúsagende] Ántwort;
дада́тны геро́й літ pósitiver Held;
2. матэм, фіз pósitiv;
дада́тная велічыня́ éine pósitive Größe;
дада́тная электры́чнасць pósitive Elektrizität;
дада́тны зара́д pósitive Ládung;
дада́тны бала́нс éine pósitive Bilánz
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
атрыма́ць сов.
1. в разн. знач. получи́ть;
а. адка́з — получи́ть отве́т;
а. узнагаро́ду — получи́ть награ́ду;
а. дакуме́нты — получи́ть докуме́нты;
2. (приобрести) извле́чь;
а. кары́сць — извле́чь по́льзу;
3. (впечатление и т.п.) вы́нести, получи́ть;
4. одержа́ть;
а. перамо́гу — одержа́ть побе́ду
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
адмо́ўны, -ая, -ае.
1. Які змяшчае ў сабе адмаўленне. А. адказ. А. займеннік.
2. Дрэнны, варты асуджэння. А. персанаж у п’есе.
3. У матэматыцы: які ўяўляе сабой велічыню, узятую са знакам мінус, меншую за нуль. А. лік.
4. Суадносны з такім відам электрычнасці, матэрыяльныя часціцы якога з’яўляюцца электронамі (спец.). А. электрычны зарад.
5. Які паказвае на адсутнасць чаго-н., процілеглы чаканаму. А. вынік.
6. Неадабральны, асуджальны. А. водгук. Адмоўная рэцэнзія.
7. у знач. наз. адмо́ўнае, -ага. Тое, што характарызуецца адмоўнымі якасцямі; процілеглае дадатнаму. Бачыць ва ўсім толькі адмоўнае.
|| наз. адмо́ўнасць, -і, ж. (да 1, 2 і 4 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
likewise [ˈlaɪkwaɪz] adv.
1. fml падо́бна, такі́м са́мым чы́нам;
Watch him and do likewise. Сачы за ім і дзейнічай такім самым чынам.
2. infml (у адказ на прывітанне або ветлівую заўвагу) такса́ма;
Glad to meet you. – Likewise. Вельмі прыемна пазнаёміцца. – I мне таксама.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
stall2 [stɔ:l] v.
1. спыня́ць; спыня́цца; сто́парыць; засто́парыцца;
The car stalled at the roundabout. Машына спынілася каля кальцавой развілкі.
2. уві́льваць, ухіля́цца (ад чаго-н.);
Stop stalling and give me an answer! Перастань выкручвацца і дай мне адказ!
3. гло́хнуць, заглуша́ць, заглу́шваць (рухавік)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ла́шчыцца, ‑шчуся, ‑шчышся, ‑шчыцца; незак., да каго і без дап.
З ласкаю гарнуцца да каго‑н.; старацца ласкай выклікаць ласку ў адказ. Сузан хадзіў на працу.. Дома быў негаваркі, агрызаўся нават на дзяцей, калі тыя спрабавалі лашчыцца да яго. Лынькоў. Лыска падскочыў да Грышкі, пачаў лашчыцца і лізаць яму рукі. Чарот. // Паддобрывацца да каго‑н., ласкаю, ліслівасцю старацца выклікаць прыхільнасць да сябе. [Андрэй:] — Людзі ашукваюць адзін другога за вочы, а ў вочы лашчацца адзін да другога, словы добрыя кажуць... Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наха́бнасць, ‑і, ж.
1. Бессаромная назойлівасць, бесцырымоннасць. Патржанецкі з цікавасцю аглядаў.. сухенькага, ужо старога чалавека, які, нягледзячы на старасць, трымаўся як малады, глядзеў у вочы без страху, але і без нахабнасці. Чарнышэвіч. — А вы не пашкадуеце потым, калі даведаецеся, аб чым ідзе гутарка? — з інтрыгуючай нахабнасцю, нібы пагражаючы, цягнуў далей незнаёмы. Машара.
2. Нахабны ўчынак. Сякерын, не пытаючы дазволу, бярэ дзяўчыну пад руку, а яна, як бы ў адказ на ягоную нахабнасць, левай рукой бярэ мяне пад руку. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разгада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
1. Па якіх‑н. прыкметах, дадзеных зразумець сэнс чаго‑н. няяснага, незразумелага для каго‑н., уясніць значэнне, характар каго‑, чаго‑н. Разгадаць намеры. Разгадаць сон. □ Эх, шляхі, родныя шляхі! Хто перакажа нам вашы казкі, разгадае думкі, назбіраныя і напісаныя часамі на камлях вашых прысад? Колас. Янка Купала быў першым, хто чуццём геніяльнага мастака разгадаў у Багдановічу выдатнага паэта. Майхровіч.
2. Знайсці правільны адказ на што‑н. загаданае; адгадаць. Разгадаць загадку. Разгадаць рэбус.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
удзя́чнасць, ‑і, ж.
Пачуццё, якое ўзнікае ў адказ за зробленае дабро (увагу, паслугу, дапамогу і пад.); падзяка. Я шчырае слова Удзячнасці братняй Пакінуць у кнізе хачу. Гілевіч. Высокі, танклявы, яшчэ малады, няйначай студэнт, чалавек глядзеў дабрадушна, выказваючы шчырую ўдзячнасць за паслугу. Скрыган. — Давай твой чамадан. Я вынесу, — прамовіў Федзя, — а вы, хлопцы, чакайце тат... — Ну добра, — сказала Наташа і з удзячнасцю зірнула яму ў вочы. Каваль. Паходня прапанаваў мне пасяліцца ў яго, і я з удзячнасцю згадзіўся. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пи́сьменный пісьмо́вы;
пи́сьменный знак пісьмо́вы знак;
пи́сьменный ответ пісьмо́вы адка́з;
пи́сьменные принадле́жности пісьмо́выя прыла́ды;
пи́сьменный прибо́р пісьмо́вы прыбо́р;
пи́сьменная рабо́та школ. пісьмо́вая рабо́та;
пи́сьменный стол пісьмо́вы стол;
пи́сьменный экза́мен пісьмо́вы экза́мен;
в пи́сьменной фо́рме у пісьмо́вай фо́рме.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)