во́знік, ‑а, м.

1. Той, хто кіруе запрэжанымі коньмі; вазніца, фурман.

2. Той, хто займаецца возніцтвам. Патупаўшы на рынку і не знайшоўшы нікога з Выганаў, Лабановіч старгаваў за рубель возніка. Колас. Некалькі год давялося бацьку працаваць і местачковым балаголам, а потым у купцоў вознікам лясных матэрыялаў. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

trudnić się

trudni|ć się

незак. працаваць, займацца;

trudnić się handlem — ён займаецца гандлем

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

трэск (род. трэ́ску) м., в разн. знач. треск;

т. аўтама́таў — треск автома́тов;

працава́ць без шу́му і ~ку — рабо́тать без шу́ма и тре́ска;

◊ правалі́цца з ~кам — провали́ться с тре́ском

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рукадзе́лле ’шыццё, вязанне і падобныя віды ручной працы’, ’рэч, выкананая шыццём, вязаннем і пад.’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), ст.-бел. рукодѣлье ’справа рук’ (Альтбаўэр), сюды ж рукадзе́льнічаць ’займацца рукадзеллем’, рукадзе́льніца ’жанчына, якая займаецца рукадзеллем, майстар гэтай справы’ (ТСБМ). Складаны назоўнік ад рука (гл.) і *дзелаць ’рабіць’ < прасл. *dělati ’рабіць; працаваць; дзейнічаць; абчосваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пот, ‑у, М поце; мн. паты, ‑оў; м.

1. Празрыстая вадкасць, якая выдзяляецца асобымі падскурнымі залозамі. Васіль выціраў рукой твар, па якому, нібы гарошыны, даганялі адна другую кроплі поту. Васілевіч. // Выдзяленне гэтай вадкасці. Працаваць да поту.

2. Разм. Вільготны налёт на паверхні прадметаў, які ўтвараецца ад сутыкнення іх з цёплым паветрам. Туманіліся пылам і потам агромністыя пішы вокан. Гартны.

•••

Абліцца (халодным, сцюдзёным) потам гл. абліцца.

Да крывавага поту — да поўнага знясілення (працаваць, мучыцца і пад.).

Да сёмага (дзесятага) поту — да поўнай знямогі, стомы.

Заліцца потам гл. заліцца.

Ліць пот гл. ліць.

Потам і кроўю — з вялікімі намаганнямі, з вялікімі цяжкасцямі (здабываць, заваёўваць і пад.).

Сагнаць сем патоў з каго гл. сагнаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

labor

[ˈleɪbər]

1.

n.

1) пра́ца f.

hard labor — ка́тарга f.

2) coll. працо́ўныя

3) ро́давыя бо́лі

2.

v.i.

ця́жка працава́ць, сі́ліцца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

till​3 [tɪl] prep. да;

till now да гэ́тага ча́су;

work till late at night працава́ць дапазна́;

He will not come till after dinner. Ён прыйдзе толькі пасля абеду.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

добраахво́тна прысл. fréiwillig, aus fréiem Ántrieb, aus éigenem [fréiem] Entschlúss; aus fréien Stücken;

працава́ць добраахво́тна fréiwillig árbeiten;

зусі́м добраахво́тна völlig fréiwillig, auf völlig fréiwilliger Básis

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

новостро́йка

1. (строительство новых зданий, заводов и т. п.) новабудо́ўля, -лі ж.;

рабо́тать на новостро́йке працава́ць на новабудо́ўлі;

2. (новый посёлок, новое здание) но́вы пасёлак (буды́нак).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Перакантава́цца ’перажыць нястачу, перабіцца як-небудзь’ (гродз., ЖНС). Да пера- і кантава́цца (гл.); відаць, запазычана з гутарковага рус. перекантоваться ’тс’, параўн. кур. кантова́ть ’карміць, утрымліваць каго-небудзь’, жарг. кантоваться ’знаходзіцца дзе-небудзь; не працаваць’ (Шчарбакова, Бруева, 89). Усе гэтыя значэнні другасныя, зыходная семантыка ў польск. przekantować ’перавярнуць, перакуліць праз кант’. Гл. таксама кант.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)