Рэ́пах ’куча’ (Мат. Гом.). Няясна. Магчыма, ёсць сувязь з рапяхі ’адыходы пры прадзенні’ (Шатал.) або рэптух ’торба’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Сабакрут, собакру́т ’сцяпёр, маркоўнік’ (ТС). Няясна. Магчыма, гаплалогія з *сабакакрут, ад сабака і круціць, але матывы намінацыі невядомыя.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скруну́ць ‘павярнуць’ (Сл. Брэс.). Няясна; мабыць, з *скрутнуць з пераходам тн > н або з чаргаваннем ад кранаць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Табляк: на табляку ’не апіраючыся, не дакранаючыся’: трымая карова нагу на табляку (слонім., ЖНС). Няясна; параўн. тальмах, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Таланы́ ’плямы’ (Чэрн.), талані́сты ’плямісты’ (Чэрн., Сл. рэг. лекс.). Няясна; магчыма, да талы (гл.), г. зн. ’з праталкам’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тано́га ’смутак, трывога’: танога на сэрцы (Мат. Гом.), тано́жыць ’таміць, стамляць’ (Ян.). Параўн. укр. палес. тоно́жит ’мучыць’. Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трусна́ты, трусна́тый ‘цвёрды’ (кам., Жыв. НС). Няясна; магчыма, у значэнні ‘не гібкі’ ўтворана ад тру́снуць ‘надламацца, хруснуць’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трутні́ць ‘спаць’ (Рэг. сл. Віц.). Няясна, відаць, ад труцень (гл.), аднак, магчыма, першапачаткова звязана з трухнуць ‘спаць’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Турдзе́ль ‘тоўсты, непаваротлівы’ (маг., Бел.-польск. ізал.). Няясна; параўн. рус. турза́ль ‘несамавіты чалавек’ (Фасмер, 4, 123: «цёмнае слова»),

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мармы́ль ’бурклівы мядзведзь, чалавек’, ’маўклівы чалавек’ (Касп., Нас., Некр.), ’маўклівы чалавек’ (клім., Мат. Маг.), мармылёк ’капрызнае дзіцё’ (Нас.), лун. мормы́ль ’мармытун, які гаворыць сам з сабой’ (Шатал.), мормэ́ля, мэрмэ́ля ’тс’ (ТС), мармы́ля ’нелюдзень’, ’той, хто незразумела гаворыць’ (докш., Янк. Мат.). Балтызм. Параўн. літ. murmùlis, murmuiỹs ’той, хто няясна гаворыць, бурчыць’ < murmė́ti, marmė́ti ’мармытаць, няясна гаварыць’ (Лаўчутэ, Балтызмы, 120).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)