сцвярджа́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які выказвае, выяўляе згоду з чым‑н., пацвярджае што‑н. — На возера? — спытаўся шафёр і, пачуўшы сцвярджальны адказ, крута развярнуў машыну. Дадзіёмаў.

2. Які сцвярджае, устанаўлівае, замацоўвае што‑н. Сцвярджальны пафас сацыялістычнага рэалізму праяўляецца ў адстойванні ідэалаў новага. Гіст. бел. сав. літ. Пісьменнік раскрывае актыўную, жыццядзейную, сцвярджальную сілу шчырага кахання. Дзюбайла.

3. Спец. Які мае ў сабе сцверджанне. Сцвярджальнае суджэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уні́клівы, ‑ая, ‑ае.

1. Які пазбягае прама і адкрыта выказваць свае думкі. // Непрамы, пазбаўлены шчырасці. Уніклівы адказ.

2. Які глыбока ўнікае ў сутнасць справы; дапытлівы. Не было больш цярплівага, памяркоўнага «экскурсавода», быў начальнік будоўлі: патрабавальны, уніклівы чалавек, якому да ўсяго ёсць справа. Дадзіёмаў. [Рыбак] гутарыць з дзецьмі, якія абступілі яго лодку, і ахвотна, цярпліва адказвае на іх бясконцыя, уніклівыя запытанні. В. Вольскі. // Праніклівы. Уніклівая думка чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэль, ‑і, ж.

Прадмет, месца, куды накіроўваецца стрэл, удар, кідок. Часамі хадзіў Лабановіч у лес, каб пастраляць у цэль з .. рэвальверчыка. Колас. Многія цэлі былі падаўлены адразу ж, аднак на гэты раз фашысты адкрылі агонь у адказ. «Полымя». // Мішэнь. Ці б’е начальства ў цэль, ці шле «за малаком», Ды знойдуцца заўсёды Івановы, Што памахаць яму гатовы. Крапіва.

•••

Біць у цэль (міма цэлі) гл. біць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ашчаці́ніцца, ✂; зак.

Паставіць дыбам шчацінне, хіб, рыхтуючыся да абароны або нападзення.

  • Сабака ашчацініўся на незнаёмага.
  • А. на каго-н. (перан. зазлаваць у адказ на якія-н. словы, учынкі; разм.).

|| незак. ашчаціньвацца, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

unik, ~u

м.

1. ухілісты адказ; хітрасць; выкрут; выкрутас;

2. спарт.. ухіленне ад удару; пазбяганне ўдару;

zrobić unik — выкруціцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

direct​1 [dəˈrekt] adj.

1. прамы́, непасрэ́дны;

a direct answer прамы́ адка́з;

a direct influence непасрэ́дны ўплы́ў;

a direct flight беспераса́дачны рэйс

2. electr. пастая́нны (пра ток)

3. ling. : the direct object прамо́е дапаўне́нне;

direct speech про́стая мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

mention​2 [ˈmenʃn] v. успаміна́ць, зга́дваць;

it’s worth mentioning ва́рта сказа́ць;

mentioned above аб чым ішла́ гаво́рка вышэ́й

♦

not to mention не гаво́рачы/не ка́жучы ўжо пра;

don’t mention it infml калі́ ла́ска (у адказ на падзяку)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

gepféffert

1.

a во́стры, з пе́рцам

~e Préise — узня́тыя цэ́ны

éine ~e Ántwort — з’е́длівы адка́з

2.

adv

~ und gesálzen — неймаве́рна до́рага

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

уступка, ✂, ж.

  1. гл. уступіць ​2.

  2. Адказ ад чаго-н. на карысць іншага.

    • Ісці на ўступкі.

  3. перан. Кампраміснае рашэнне, паслабленне ў чым-н.

    • Зрабіць уступку традыцыі.

  4. Скідка з назначанай цаны.

    • Прадаць тавар з уступкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

сцвярджальны, ✂.

  1. Які выказвае згоду з чым-н., пацвярджае што-н.

    • С. адказ.

  2. Які замацоўвае, устанаўлівае што-н.

    • С. пафас рамана.

  3. Які мае ў сабе сцверджанне (спец.).

    • С. сказ.
    • Сцвярджальнае суджэнне.

|| наз. сцвярджальнасць, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)