экзарха́т, ‑а, М ‑хаце, м.

Гіст. Вобласць, на якую распаўсюджваецца ўлада экзарха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

empire

[ˈempaɪr]

n.

1) імпэ́рыя f., валада́рства -а n.

2) абсалю́тная ўла́да, найвышэ́йшая ўла́да

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

civil authorities

цыві́льная ўла́да

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

the Crown

карале́ўская ўла́да

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Óbergewalt

f -, -en вярхо́ўная ўла́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Óberherrschaft

f - панава́нне, вярхо́ўная ўла́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Exekutíve

[-və]

f -, -n выкана́ўчая ўла́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

епіскапа́льны, ‑ая, ‑ае.

Такі, у якім вышэйшая царкоўная ўлада належыць епіскапам. Епіскапальная сістэма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзінаўла́дны, ‑ая, ‑ае.

Такі, у руках якога непадзельна сканцэнтравана ўся ўлада. Адзінаўладны правіцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мана́рхія, ‑і, ж.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада належыць адной асобе — манарху, а таксама дзяржава з такой формай кіравання. Абмежаваная манархія. Неабмежаваная манархія.

•••

Абсалютная манархія — манархія, у якой уся ўлада належыць толькі манарху.

Канстытуцыйная манархія — форма дзяржаўнага ладу, пры якім улада манарха абмежавана канстытуцыяй.

Саслоўная манархія — форма феадальнай дзяржавы, пры якой каралеўская ўлада апіралася на органы прадстаўніцтва дваран, духавенства і гараджан.

[Ад грэч. monarchia — адзінаўладства.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)