Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Варажэ́й ’чараўнік’ (Сцяц., Юрч.). Да варажыць. Аб суфіксацыі гл. SP, 1, 83–84.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
начмуці́ць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак.
Разм. Нагаварыць абы-чаго, увесці ў зман; дурманіць. Начмуціў пан ойча, як чараўнік... Нагнаў столькі туману, што бедны Клеманс ледзь не захлынуўся ў ім.Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паспіло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Спілаваць усё, многае. Вось яны прыгажуны кедры на... сасонках! Нібыта які чараўнік паспілоўваў сасонкі на паўметра ад зямлі, а тады пастаўляў на іх кедры.Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)