Verbum

анлайнавы слоўнік

leak² [li:k] v. працяка́ць, цячы́;

Тhe roof leaks when it rains. Дах працякае, калі ідзе дождж.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

flow² [fləʊ] v. цячы́, лі́цца;

The river flows into the Baltic Sea. Рака ўпадае ў Балтыйскае мора.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

цяку́чы, -ая, -ае.

1. Вадкі, здольны цячы.

Цякучыя і сыпучыя целы.

2. Які працякае, дзіравы.

Цякучае вядро.

3. Які знаходзіцца ў руху; праточны (пра ваду).

4. перан. Які часта мяняецца; непастаянны, няўстойлівы.

|| наз. цяку́часць, -і, ж. (у 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

course² [kɔ:s] v. fml (пра вадкасць) ху́тка цячы́, бе́гчы;

Tears coursed down her cheeks. Слёзы цяклі па яе шчоках.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

цурча́ць, цурчэ́ць

1. (цячы) strömen vi (h, s);

2. (пра гукі булькання) ríeseln vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

точи́ться^III несов., книжн., уст. цячы́, сачы́цца, лі́цца;

кровь точи́лась из ра́ны кроў цякла́ (сачы́лася, ліла́ся) з ра́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цяку́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які здольны цячы; вадкі. Цякучыя целы.

2. Які цячэ, знаходзіцца ў руху; праточны (пра ваду). Цякучыя воды.

3. перан. Які часта мяняецца; няўстойлівы, зменлівы. Цякучы састаў брыгады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замо́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. замок, ‑ла; зак.

Разм.

1. Стаць мокрым, вільготным; намокнуць. Сена замокла. Запалкі замоклі.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Набрыняўшы ад вільгаці, перастаць цячы. Бочка замокла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

lécken

vt ліза́ць

vi цячы́, працяка́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Рэ́яць ₁ ’ліцца, цячы струменем (пра кроў)’ (Юрч., Юрч. Сін.), ’цячы, нястрымна ліцца’ (Сцяшк. МГ). Укр. ріять ’раіцца (пра пчол)’, рус. ре́ять ’цячы; ляцець; падаць’, серб., харв. рѐвати ’ліцца; раўці’. Прасл. *rějati, корань rěj‑, і.-е. база *(e)rei‑/*roi‑/*rī‑ са значэннямі ’цячы, струменіць; імкнуцца’ (Чарных, 2, 115). Чаргаваннем галосных звязана з рынуцца (гл.), рой (гл.) (Фасмер, 3, 480).

Рэ́яць ₂ ’плаўна лятаць; лунаць’, ’развявацца (пра сцяг)’ (ТСБМ). Рус. ре́ять, балг. рея се ’тс’. Другаснае значэнне; развілася на базе ’цячы, струменіць; імкнуцца’. Гл. рэяць ₁.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)