сіліка́т, -у, М -ка́це, мн. -ы, -аў, м.

Назва мінералаў у склад якіх уваходзіць крэменязём, а таксама вырабаў з такіх мінералаў.

|| прым. сіліка́тны, -ая, -ае.

С. клей.

Сілікатная цэгла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэрмаўсто́йлівы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які вытрымлівае высокую тэмпературу. Тэрмаўстойлівая цэгла. Тэрмаўстойлівы інструмент.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dziurawka

ж. буд. цэгла з адтулінамі; дзіркаватая (дзірчастая) цэгла

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Дынас (цэгла) 2/312; 5/539

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

магнезі́тавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да магнезіту. Магнезітавы парашок. // Зроблены з магнезіту. Магнезітавая цэгла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Hóhlziegel

m -s, - пустаце́лая цэ́гла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

cegła

ж.

1. цэгла;

cegła palona — абпаленая цэгла;

2. цагліна; брыкет

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ячэ́істы, ‑ая, ‑ае.

З мноствам ячэек; порысты, наздраваты. Ячэістая цэгла. □ Бялізнавыя палічкі шафаў маюць ячэістае запаўненне. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палаві́нчаты, -ая, -ае.

1. Які складаецца з дзвюх частак, палавін (спец.).

Палавінчатая цэгла (бітая).

2. перан. Пазбаўлены цэласнасці, паслядоўнасці, які не даводзіць чаго-н. да канца.

Палавінчатыя меры.

Палавінчатае рашэнне.

|| наз. палаві́нчатасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Báckstein

m -(e)s, -e цэ́гла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)