Кілза́ць ’класці цуглі ў рот каню’ (ТСБМ). Гл. келзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

закусі́ць I сов. (зажать зубами) закуси́ть;

◊ з. цу́глі — закуси́ть удила́

закусі́ць II сов. (выпитое, съеденное) закуси́ть, зае́сть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закуси́ть​I сов. (захватить крепко зубами) закусі́ць; прыкусі́ць;

◊

закуси́ть удила́ закусі́ць цу́глі;

закуси́ть язы́к прыкусі́ць язы́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Трэ́нзель ‘металічныя цуглі’ (ТСБМ), ‘вуздэчка’ (Баршч.). Запазычана, магчыма, з ід. trenzl ‘цуглі’ (Астравух, Ідыш-бел. сл.), параўн. польск. tręnzla ‘тс’, што да ням. Trenze ‘вуздэчка’, якое, у сваю чаргу, запазычана праз гал. trensse з ісп. trenza ‘пляцёнка, канат’ (Duden Etumologie, 863; Фасмер, 4, 98).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мушту́к м

1. Múndstück n -s, -e; Zigaréttenspitze f -, -n;

2. (цуглі) Kandáre f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Муштрукі́ ’цуглі’ (беласт., Сл. ПЗБ), лід., шальч., лях. мушту́к, мушты́к ’тс’ (там жа). Да мушту́к (гл.). Устаўное ‑р‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сця́гры ’цуглі’ (Ласт.). Відаць, да сцягнуць (гл.) з рэдкай суфіксацыяй; рэальнасць слова Ластоўскі ілюструе цытатай з невядомай крыніцы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жвала ’васкавая залоза ў пчалы’ (палес., Лексика Пол., Шатал.). Рус. дыял. жва́ло ’сківіца бяззубай жывёлы’, укр. палес. жва́ло ’васкавая залоза ў пчалы’, серб.-харв. жва̏ло ’пашча, глотка; цясніна’, жва̏ље ’сківіца; сліна; цуглі; заедзі’, славен. žvála ’цуглі’. Макед. џвало ’рот звера’. Прасл. *žьv‑a‑l‑o ўтворана ад *žьv‑a‑ (гл. жава́ць) з суфіксам ‑л‑о. Скок, 3, 690.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

cugle

cugl|e

мн. цуглі;

popuszczać komu ~i — папусціць лейцы каму

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

*Лянцы́дры, лынцы́дра ’цуглі’ (малар., Нар. словатв.). З вінцыдло ’тс’ (такая форма бытуе ў драг. гаворках), якое, відаць, з польск. ⁺więzidło (< прасл. vęzidlo).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)