міка́да, нескл., м.

Тытул японскага імператара. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

[Яп. mikado.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

не́гус, ‑а, м.

Тытул эфіопскіх цароў. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Эфіоп. Negus Negesti — цар цароў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэ́зар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Тытул старажытнарымскіх і візантыйскіх імператараў; кесар.

2. Манарх, уладар (уст.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

кабалье́ра, нескл., м.

Тытул двараніна ў Іспаніі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ісп. cabellero.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раджа́, ‑ы́, м.

Княжацкі тытул у Індыі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ад санскр. rājā — цар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шахінша́х, ‑а, м.

Урачысты тытул персідскага шаха. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баро́н, ‑а, м.

Дваранскі тытул, ніжэйшы за графскі. // Асоба, якая мае такі тытул.

[Фр. baron.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падзіша́х, ‑а, м.

Тытул манарха ў некаторых усходніх краінах. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Перс. pādišah — цар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шэйх-уль-ісла́м, ‑у, м.

Тытул галавы мусульманскага духавенства. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

[Араб. šaih ul-'islām.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эрцге́рцаг, ‑а, м.

Тытул членаў былой аўстрыйскай імператарскай фаміліі. // Асоба, якая мела гэты тытул.

[Ням. Erzherzog.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)