пака́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да паказаць (у 1–8 знач.).

•••

Вачэй не паказваць — не бываць, не з’яўляцца дзе‑н., у каго‑н.

Пальцам (пальцамі) паказваць (тыкаць, тыцкаць) — звяртаць увагу, указваць на таго, хто праявіў сябе з адмоўнага боку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пасты́каць ’пакалоць у многііх месцах’ (Нас.). Да тыкаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прытыка́ць 1 ’ткаць шчыльна, каб атрымоўвалася палатно, а не радно’ (Федар.). Да тыкаць, ткаць (гл.).

Прытыка́ць 2 ’папракаць’ (Нас., Байк. і Некр.), ’умешваць, далучаць’ (Шат.). Укр. притика́ти ’ўмешваць, рабіць некага прычынным да пэўнай справы’, приткну́ти ’злавіць на слове’, прити́ки дава́ти ’закранаць; чапляцца’, рус. притыка́ться ’лезці ў чужыя справы; чапляцца да некага, дамагацца нечай прыхільнасці, любасці’. Гл. ты́каць, параўн. тыкаць нос ’лезці не ў свае справы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

stab​2 [stæb] v.

1. кало́ць, ра́ніць (кінжалам, нажом і да т.п.)

2. (at) ты́каць, то́ркаць

♦

stab smb. in the back усадзі́ць нож у спі́ну; нане́сці здра́дніцкі ўда́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ткнуць, ткну, ткнеш, ткне; ткнём, ткняце; зак.

Разм.

1. Аднакр. да тыкаць ​1.

2. што. Рэзкім рухам змясціць што‑н. куды‑н. — Ага, — згадзілася .. [Таццяна] паслухмяна, ткнула папяроску ў попельніцу і паставіла яе на падлогу. Карпаў. Васіль вынес каробку-сявеньку. Спяшаўся.. Ткнуў сявеньку ў перадок. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыты́к ’месца сточвання ніткі ў працэсе прадзення’ (талач., Шатал.). Да прытыка́ць < тыкаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ду́рстаць ’тузаць’ (Сл. паўн.-зах.). Запазычанне з літ. dùrstyti ’тыкаць, торкаць’ (гл. Сл. паўн.-зах.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ты́чаць ‘соваць, усоўваць, тыкаць’, ты́чыць ‘торкаць, уторкваць’ (ТС), ты́чяті ‘соваць, даваць’ (беласт., Сл. ПЗБ). Да тыкаць (гл.) паводле магчымага чаргавання ў прасл. *tykēti > *tyčeti > *tyčati ‘усоўваць, тыкаць’. Сюды ж ты́чма ‘не адыходзячы ад каго-небудзь, увесь час папікаючы’: тычма тырчыш (Нас.); як кантамінацыя з тырчма тырчаць (гл. тырчаць) з заменай першага спалучэння сінанімічным.

*Тыча́ць, тычя́ти ‘тырчаць’ (Клім.), тичйа́ти ‘тс’ (Горбач, Зах.-пол. гов.). Параўноўваюць са старым серб. тичати, харв. tičati ‘хавацца’, ‘здзіўляцца’, ‘сядзець на кутніках’, славен. tičáti ‘знаходзіцца, быць, тырчаць’, што выводзіцца з прасл. *tyčati, якое з *tykati ‘ўтыкаць, затыкаць’, ‘калоць, басціся’ (Сной₂, 763). Бязлай (4, 179) славен. tyča̋ti ‘быць заткнутым, утыкнутым’ трактуе як эсіў прасл. *ty̋kati ‘датыкацца, калоць, басціся’, які з’яўляецца ітэратывам ад *tъknǫti ‘тс’. Магчыма, да папярэдняга слова. Гл. таксама тыкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́тычка 2 ’выскачка’ (Нас., Гарэц.). Утварэнне ад залежнага дзеепрыметніка дзеяслова вытыкаць ’высоўваць’ (гл. тыкаць) з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ты́кавец ‘той, хто спіхвае клопат на другога’ (Рам.). Да ты ці ты́каць 1, 2 (паказваючы на іншага), гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)