dewastować
незак. кніжн. спусташаць, руйнаваць, разбураць, знішчаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
◎ Плендраваць, ст.-бел. плендроватій плюндровапт ’рабаваць’ (XV ст.). Са ст.-польск. plądrować, plundrować, якія з ням. plündern ’тс’, ’спусташаць’, с.-в.-ням. plündern ’тс’ (Ротэ, JBS, 4, 3–4, 120).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
опустоша́ть несов.
1. спусто́шваць, спусташа́ць, апусто́шваць, апусташа́ць;
2. (опорожнять) разг. апаражня́ць; апусто́шваць, апусташа́ць;
3. перен. (морально) апусто́шваць, апусташа́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спусташа́цца несов.
1. опустоша́ться, разоря́ться;
2. истоща́ться, выпа́хиваться; см. спусто́шыцца;
3. страд. опустоша́ться, разоря́ться; истоща́ться, выпа́хиваться; см. спусташа́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
spustoszenie
н. спусташэнне;
siać spustoszenie — сеяць спусташэнне; спусташаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
impoverish
[ɪmˈpɑ:vərɪʃ]
v.t.
1) даво́дзіць да бе́днасьці
2) спусташа́ць (гле́бу)
3) абядня́ць, зьбядня́ць; рабі́ць неціка́вым
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ubożyć
незак. кніжн.
1. даводзіць да галечы;
2. спусташаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
foray
[ˈfɔreɪ]
1.
n.
напа́д, набе́г, налёт -у m.
2.
v.t.
спусташа́ць, напада́ць з мэ́тай рабу́нку
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ravage [ˈrævɪdʒ] v. спусто́шваць, спусташа́ць; разбура́ць; даво́дзіць да гале́чы;
ravage a city/a country разрабава́ць го́рад/краі́ну;
The population was ravaged by the cholera. Насельніцтва было знішчана халерай.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Сці́ра ’страта’ (Юрч. Вытв.), сці́рства ’тс’ (Касп.). Параўн. укр. дыял. стира ’напасць’. Вытворныя ад сціраць ’знішчаць’: со свету сціраюць (Нас.), сціра́цца ’разбурацца, гінуць, знікаць, прападаць’ (Юрч. Вытв., ТС), што да церці (гл.); да семантыкі параўн. стараж.-рус. терѧти ’губіць, спусташаць’, рус. поте́ря ’згуба’, теря́ть ’губляць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)