wypalać

незак.

1. спальваць;

wypalać dużo węgla — спальваць шмат вугалю;

2. выпальваць;

wypalać znak na ręce — выпальваць знак на руцэ;

3. выкурваць;

wypalać 40 papierosów dzienne — выкурваць 40 цыгарэт у дзень

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

cinder

[ˈsɪndər]

1.

n.

1) гара́чае вуго́льле; вуго́льле n.

2) по́пел -у m.

3) шлак -у m.

4) Geol вулькані́чны шлак

2.

v.

спа́льваць на шлак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

нажига́ть несов.

1. (сжигать, расходовать) напа́льваць, спа́льваць;

2. (нагревать, накаливать) разг. напа́льваць, напяка́ць; награва́ць;

нажига́ть печь напа́льваць (награва́ць) печ;

3. (выжигать на поверхности) выпа́льваць;

нажига́ть тавро́ выпа́льваць таўро́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пяку́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Вельмі гарачы, здольны спальваць, паліць. Пякучыя прамяні сонца. Пякучае вуголле. □ Пякучы дробны пясок дыміў па палях. Бядуля. // Які выклікае адчуванне апёку, прычыняе востры нясцерпны боль. Пякучы мароз. □ Часта дзьмуў пякучы сівер. Паслядовіч. Мікола выпіў. Ром быў пякучы, аж захапіла дых. Новікаў. // перан. З’едлівы, калючы, востры. Пякучае слова. Пякучы язык.

2. перан. Які вельмі востра, балюча перажываецца; пакутлівы. Мінаў час. Залечваліся раны; гора, аддаляючыся, рабілася ўжо не такім пякучым. Шахавец. Задрыжала рука, у якой капітан трымаў пісьмо, заныла сэрца ад пякучай крыўды. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

scorch

[skɔrtʃ]

v.t.

1) прыпа́льваць

to scorch the shirt in ironing it — прыпалі́ць кашу́лю, прасу́ючы

2) высу́шваць, спа́льваць

grass scorched by the sun — трава́ спа́леная со́нцам

3) Figur. крытыкава́ць пяку́чымі, зье́длівымі сло́вамі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

palić

pali|ć

незак.

1. паліць; спальваць; абпальваць;

~ć w piecu — паліць у печы;

2. страляць;

3. курыць, паліць;

~ć fajkę — курыць люльку;

3. абпальваць (цэглу);

4. пражыць (каву);

pal go sześć! — каб яго чорт узяў!;

~ć za sobą mosty — спальваць за сабою масты;

twarz mnie palić — у мяне гарыць твар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

куры́ць, куру, курыш, курыць; незак., што.

1. а таксама без дап. Удыхаць і выдыхаць дым якога‑н. рэчыва, пераважна тытуню. Ён ведае, што пісаравы папяросы даражэйшыя, хоць распазнаць гэта сваім уласным смакам не можа, бо старшыня не курэц, а курыць толькі пры выкананні старшынскіх абавязкаў для большай саліднасці і важнасці. Колас. / Пра папяросы, люльку і пад. Курыць цыгарку. Курыць люльку. // без дап. Быць курцом, ужываць тытунь для курэння. [Лаўрэн] дастаў сваю вялікую люльку, пачаў набіваць яе самасадам ды такім, што Паўленка, які не курыў, пачаў чхаць. Шамякін.

2. а таксама чым. Спальваць спецыяльныя рэчывы для атрымання пахучага дыму. Курыць ладанам.

•••

Курыць фіміям — лісліва ўсхваляць каго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жа́рыць 1 ’смажыць’ (Нас., Сцяшк. МГ), ’моцна прыпякаць’ (ТСБМ). Рус. жа́рить ’смажыць’, ’моцна прыпякаць’, укр. жа́рити ’тс’, польск. żarzyć ’распальваць’, чэш. žářiti ’спальваць’, славац. žiarit ’выпраменьваць цяпло, святло; пячы (на агні)’, балг. жа̀ря, макед. жа́ри, серб.-харв. жа́рити ’грэць (аб сонцы)’, ’жаліць (пра крапіву)’, балг. рэдк. ’пячы (смажыць) на агні’, славен. žaríti ’распальваць’, ’выпраменьваць’, ’пячы на вуголлях’. Ст.-рус. жарити ’смажыць’ (XVII ст.). Ц.-слав. жарити ’frigere’ (Міклашыч, Lex. palaeosl.) энантыясемія?. Дзеяслоў утвораны ў прасл. з суфіксам *‑i‑ti на базе кораня *žar‑ (гл. жар).

Жа́рыць 2 ’рабіць што-н. заўзята, з азартам’ (ТСБМ), ’моцна біць’ (Касп.), ’сцёбаць’, ’моцна ісці (пра дождж)’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. жа́рить ’рабіць што-н. заўзята’, укр. жа́рити ’тс’. Развіццё значэння жа́рыць 1, верагодна, праз этап ’моцна прыпякаць’ шляхам абагульнення семы ’моцна’ з магчымай канкрэтызацыяй дзеяння ў гаворках.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

verbrénnen

*

1.

vt спа́льваць, палі́ць

sich (D) die Fínger [den Mund, die Zúnge] ~ — апячы́ сабе́ па́льцы [рот, язы́к]

2.

vi (s) згарэ́ць

sie ließ den Bráten ~ — у яе́ згарэ́ла [прыгарэ́ла] смажані́на

3.

(sich)

(an D) апячы́ся (аб што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

char

I [tʃɑ:r]

1.

v.

1) спа́льваць (на вуго́льле)

2) абпа́льваць, абву́гліваць, абсма́льваць

3) абгарэ́ць, абсмалі́цца, абву́глі́цца

charred — абгарэ́лы, абсма́лены, абву́глены

2.

n.

1) абгарэ́лае, абпа́ленае рэ́чыва

2) вуго́льле n.

II [tʃɑ:r]

1.

n., esp. Brit.

1) служа́нка f., ха́тняя рабо́тніца

2) падзённая ха́тняя рабо́та

2.

v.

падзёньнічаць; прыслуго́ўваць

III [tʃɑ:r]

n.

руча́йная стро́нга

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)