apt [æpt] adj.

1. адпаве́дны, слу́шны;

an apt remark слу́шная заўва́га

2. здо́льны; зда́тны;

an apt pupil здо́льны ву́чань

3. (to) схі́льны (рабіць што-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

stosowny

stosown|y

адпаведны; слушны; дарэчны;

uznać za ~e — прызнаць дарэчным

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

słuszny

słuszn|y

1. слушны;

2. адпаведны, належны;

~ego wzrostu — рослы, статны, станісты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

tréffend

a тра́пны, слу́шны, яскра́вы

ein ~er Witz — тра́пны [дасці́пны] жарт

éine ~e Bemérkung — слу́шная заўва́га

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

уме́стный слу́шны; дарэ́чны;

вполне́ уме́стное замеча́ние зусі́м слу́шная заўва́га;

быть уме́стным быць дарэ́чы (да ме́сца);

уме́стное замеча́ние слу́шная заўва́га, заўва́га дарэ́чы (да ме́сца).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

apropos

[,æprəˈpoʊ]

1.

adv.

1) дарэ́чы

2) між і́ншым

apropos of — што да

2.

adj.

сво́ечасо́вы, адпаве́дны, слу́шны, дарэ́чны

an apropos remark — слу́шная заўва́га, заўва́га дарэ́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Прылі́чны ’прыстойны; дзябёлы, мажны’ (Ян.); відаць, сюды ж семантычна (да 1‑га знач.) і арэальна блізкае прылі́цы ’той, хто лёгка ўваходзіць у кантакт з людзьмі; кампанейскі’ (рэч., ЛА, 3) з рэгулярным чаргаваннем канцавога зычнага асновы. Узыходзіць да прасл. *priličьnъjь прэфіксальнае ўтварэнне ад *ličьnъjь, гл. таксама лі́чны 2. Укр. прили́чний ’адпаведны, слушны, дарэчны’, рус. прили́чный ’які падыходзіць, прыстойны’, ст.-рус. приличьныи ’падобны’, ц.-слав. приличьнъ ’тс’, чэш. priličný ’адпаведны’, славен. príličen ’які падыходзіць, значны, вялікі’, серб.-харв. прѝличан ’дастатковы, значны; прыстойны’, балг. прили́чен ’падобны’. Гл. Фасмер, 3, 364.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ángemessen

a

1) адпаве́дны, нале́жны, памярко́ўны

éine ~e Frist — дастатко́вы тэ́рмін

2) слу́шны, дарэ́чны

für ~ hálten* — лічы́ць слу́шным [да ме́сца, патрэ́бным]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

correct

[kəˈrekt]

1.

v.t.

1) пра́віць, папраўля́ць (памы́лкі), выпраўля́ць; рабі́ць заўва́гу

2) стры́мваць, утаймо́ўваць, суніма́ць

3) кара́ць

4) рэгулява́ць

2.

adj.

1) пра́вільны, слу́шны

2) адпаве́дны

correct dress — адпаве́днае адзе́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Пу́тны 1 ’талковы, разумны, здатны, кемлівы’ (ТСБМ; Ян.; Сл. ПЗБ; стаўб., Нар. сл.; гом., Нар. словатв.; бялын., Янк. Мат.), ’спраўны, слушны, выгодны’ (Нас., Яруш.), ’разважлівы’ (жлоб., Мат. Гом.), ’варты, каштоўны, добры’ (ТС), пу́тній ’здольны, спраўны’ (Юрч. Фраз., 1), сюды ж пу́тна ’слушна, добра, дарэчы’ (Гарэц., Др.-Падб., Бяльк.), путне́й ’талковей, ясней’ (рагач., Сл. ПЗБ), ’зручней, лепш’ (чач., Мат. Гом.), параўн. укр. пу́тній ’талковы, прыстойны, слушны’, рус. пу́тный ’разумны, спраўны, прыстойны, карысны’, польск. pątny ’падарожны’, чэш. poutní ’вандроўны, багамольны’, в.-луж. pućni ’дарожны’, славен. póten ’падарожны, дарожны’, серб.-харв. путни ’тс’, балг. пъ́тен ’тс’, макед. патен ’тс’. Да *putь ’шлях, дарога’ (гл. пуць), усходнеславянская семантычная інавацыя ’разумны, талковы’ на базе ўтварэнняў тыпу рус. путём ’так, як трэба’ (Мяркулава, Этимология–1986–1987, 145), фразеалагічных спалучэнняў без пуця́ ’бязладна, неразумна’ (Нас.), параўн. бяспу́тны ’непрыстойны, распусны’, з чаго выводзяць значэнне ’лад, парадак; толк, розум’, пуцьцё ’дабро’ (Бяльк.); параўн., аднак, серб. пу̏тан ’правільны, справядлівы, разумны’ (Вук), якое можа разглядацца як русізм. Грынавяцкене і інш. (LKK, 16, 187) у ашм. пу́ць ’галава, розум’ (о́семьдзесяць ма́іць, а пу́цю маіць) бачаць запазычанне з літ. pùtė ’курыца’, перан. ’разуменне’, што вельмі сумнеўна, гл. таксама пуціць, пуццё і пад.

Пу́тны 2 ў спалучэннях тыпу ст.-бел. путный слуга ’слуга пры каралеўскім двары; чыноўнік, які выконваў розныя даручэнні’ (Ст.-бел. лексікон), путные бояры і пад. Ад пуць, параўн. ст.-бел. путь ’паход; дарога’ і польск. służka putny ’ў ВКЛ чалавек, які быў пасыльным’; паводле Карскага (1, 282), узыходзіць да ст.-слав. путьнъ у выніку зацвярдзення зычнага т перад суфіксам ‑ьн‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)