вы́пасвіць, -су, -сеш і -свіш, -се і -свіць; -сем і -свім, -сеце і -свіце, -суць і -свяць; вы́пасі; -сены і -свены; зак.

1. каго. Адкарміць на пашы.

В. авечак.

2. што. Патравіць выпасам.

В. сенажаць.

3. што. Зарабіць пасьбой (разм.).

Выпасвіў шмат грошай.

|| незак. выпа́сваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

поко́сный сенако́сны;

поко́сный луг сенако́сны луг, сенажа́ць;

поко́сное вре́мя, поко́сная пора́ касьба́, сенако́с, касаві́ца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

◎ *Пастаўня́, пастовня ’сенажаць’ (Нікан ). Да паства ’паша’, пасвіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рызкы́ ’сенажаць’ (малар., ЛА, 2). Утворана ад рэ́заць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

луг, сенажаць, сенакос / заліўны: поплаў

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

перамясі́ць, ‑мяшу, ‑месіш, ‑месіць; зак., што.

1. Расціраючы, размінаючы, ператварыць у аднародную масу. Перамясіць гліну.

2. Замясіць нанава, яшчэ раз. Перамясіць цеста.

3. перан. Разм. Стаптаць, змясіць. Коні перамясілі сенажаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́касіць, -кашу, -касіш, -касіць; -кашаны; зак.

1. што. Скасіць дзе-н. траву і пад.

В. сенажаць.

2. перан., каго-што. Знішчыць у вялікай колькасці (агнём, пошасцю і пад.; разм.).

Некалі тут халера выкасіла многа людзей.

Пажарам выкасіла (безас.) паўвёскі.

В. кулямётам рады ворага.

|| незак. выко́шваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. выко́шванне, -я, н.

|| прым. выкасны́, -а́я, -о́е (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

mowing

[ˈmoʊɪŋ]

n.

1) касьба́ f., кашэ́ньне, касаві́ца f.

2) сенажа́ць f.

3) уко́с -у m. (ско́шанае се́на)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

meadow

[ˈmedoʊ]

n.

1) луг -у m., dim. лужо́к -ка́ m.; сенажа́ць f.

2) по́плаў -ву m., pl. паплавы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ля́да, ‑а, М ‑дзе, н.

1. Дзялянка высечанага лесу, хмызняку; высека. Паабапал дарогі ляжала старое ляда з рэдкімі рэшткамі струх[л]елых пнёў. Шамякін.

2. Расчышчанае месца ў лесе пад пасеў або пад сенажаць. Засеяць ляда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)