ключа́р, ‑а, м.

1. Уст. Той, хто захоўвае ключы ад чаго‑н.

2. Духоўная асоба (звычайна свяшчэннік), якая распараджаецца царкоўнай маёмасцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ла́ма ​1, ‑ы, ж.

Паўднёваамерыканская бязгорбая ўючная жывёліна сямейства вярблюдаў.

[Ісп. llama.]

ла́ма ​2, ‑ы, м.

Будыйскі манах-свяшчэннік у Тыбеце і Манголіі.

[Ад тыбецкага blama — вышэйшы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэсві́тэр, ‑а, м.

1. У праваслаўнай і каталіцкай царкве — свяшчэннік.

2. Выбарны кіраўнік пратэстанцкай рэлігійнай абшчыны ў Вялікабрытаніі і некаторых іншых краінах.

[Ад грэч. presbyteros — старэйшына.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Géistliche

sub m -n, -n духо́ўная асо́ба, свяшчэ́ннік, свята́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

свяшчэ́нства, ‑а, н.

1. Сан, званне свяшчэнніка. Тры ступені свяшчэнства — дыякан, свяшчэннік, епіскап. // Служба, занятак свяшчэнніка. Пакінуць свяшчэнства.

2. зб. Свяшчэннікі; свяшчэннаслужыцелі. Прыезд свяшчэнства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратапо́п

(гр. protopapas)

уст. свяшчэннік (іерэй) вышэйшага чыну.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Архірэ́й ’старшы свяшчэннік (іерэй)’. Ст.-рус. архиерей з ст.-слав. архиереи < грэч. ἀρχιερεύς ’тс’. Фасмер, 1, 91.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

па́стар

(ням. Pastor, ад лац. pastor = пастух)

пратэстанцкі свяшчэннік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

протапрэсві́тэр

(ад прота- + прэсвітэр)

галоўны свяшчэннік у некаторых вялікіх саборах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ксёндз

(польск. ksiądz)

каталіцкі свяшчэннік у Польшчы, на Беларусі і Украіне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)