свяшчэ́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і святар.

|| прым. свяшчэ́нніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свяшчэ́ннік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. свяшчэ́ннік свяшчэ́ннікі
Р. свяшчэ́нніка свяшчэ́ннікаў
Д. свяшчэ́нніку свяшчэ́ннікам
В. свяшчэ́нніка свяшчэ́ннікаў
Т. свяшчэ́ннікам свяшчэ́ннікамі
М. свяшчэ́нніку свяшчэ́нніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

свяшчэ́ннік м. свяще́нник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Свяшчэннік 4/316; 12/664

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

свяшчэ́ннік, ‑а, м.

Духоўнае званне ў праваслаўнай царкве, прамежкавае паміж епіскапам і дзякам. // Асоба, якая носіць гэта званне; служыцель рэлігійнага культу, які праводзіць богаслужэнне. Дзед пісьменніка быў, як вядома, уніяцкі свяшчэннік, а бацька перасяліўся ў Маскву, дзе працаваў урачом і дзе нарадзіўся Ф.М. Дастаеўскі. В. Вольскі. Прыбытак з царквы бралі сабе свяшчэннікі, а мы перабіваліся так-гэтак. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свяшчэ́ннік м. гл. святар

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

свята́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Свяшчэннік, які вядзе царкоўныя богаслужэбныя трэбы (хрысціны, вянчанне, паніхіды, споведзь і інш.).

|| прым. свята́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аба́т, -а, М аба́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Настаяцель мужчынскага каталіцкага манастыра.

2. У Францыі: каталіцкі свяшчэннік.

|| прым. аба́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

капела́н, ‑а, м.

У каталіцкай і англіканскай цэрквах — свяшчэннік пры капліцы або дамашняй царкве. // Свяшчэннік у арміі.

[Лац. capellanus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

clergyman [ˈklɜ:dʒimən] n. (pl. clergymen) свята́р, свяшчэ́ннік, па́стар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)