życzliwy
добразычлівы, прыхільны, спрыяльны, сардэчны;
życzliwy uśmiech — добразычлівая ўсмешка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Мі́ласцівы ’прыхільны, паблажлівы, літасцівы’ (ТСБМ; КЭС, лаг.). Да ст.-слав. милостивъ ’тс’ (Цэйтлін, Лекс. ст.-слав. яз., 169), якое з милость ’міласць, добрыя, велікадушныя адносіны’, ’ахвяраванне, дар’ < милъ > мі́лы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
biased [ˈbaɪəst] adj.
1. тэндэнцы́йны; прадузя́ты; прыхі́льны;
a biased opinion неаб’екты́ўны по́гляд
2. : The school is biased towards music. (Гэта) школа з музычным ухілам.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
привя́занный
1. прич. прывя́заны;
2. прич., стр., архит. прывя́заны;
3. прил. (преданный) адда́ны; (расположенный) прыхі́льны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
léutselig
a
1) тавары́скі, про́сты, ве́тлівы
2) прыхі́льны, добразычлі́вы
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
affectionate
[əˈfekʃənət]
adj.
ласка́вы, пяшчо́тны, чульлі́вы, чу́лы; прыхі́льны, лю́басны
an affectionate child — ла́скавае, пяшчо́тнае дзіця́
an affectionate farewell — чу́лае разьвіта́ньне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
favorable
[ˈfeɪvərəbəl]
adj.
1) прыхі́льны
2) спрыя́льны, зру́чны, кары́сны
a favorable wind — спадаро́жны ве́цер
3) які́ абяца́е або́ прадвяшча́е до́брае
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
günstig
a спрыя́льны; прыхі́льны
~er Wind — спадаро́жны ве́цер
~e Gelégenheit — спрыя́льны вы́падак
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
кансерваты́ўны
(лац. conservativus = ахавальны)
прыхільны да старога, аджыўшага, варожы ўсяму новаму, прагрэсіўнаму (напр. к-ыя погляды);
к-ая партыя — палітычная партыя, заснаваная на прынцыпах кансерватызму, якая прадстаўляе пераважна інтарэсы буйных уласнікаў (напр. у Вялікабрытаніі).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Лацно ’добра, лёгка’ (полац., Хрэст. дыял.; паст., лаг., Сл. паўн.-зах.; міёр., Нар. сл.), ст.-бел. лацно, лацный (1502 г.) ’лёгкі, зручны, прыхільны’ і інш. запазычаны са ст.-польск. łacno, łacny (Жураўскі, SlOr, 10 (1), 1961, 40; Карскі, Труды, 312; Булыка, Лекс. запазыч., 194) < latjьnъ < latjati, параўн. славен. lȃčati se, серб.-харв. ла̏пати ’хапацца, браць’ (Слаўскі, 4, 413–414).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)