heavenly

[ˈhevənli]

adj.

1) нябёсны, нябе́сны

heavenly bodies — нябе́сныя це́лы

2) цудо́ўны, ве́льмі шчасьлі́вы або́ прыго́жы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кульміні́раваць

(п.-лац. culminare)

1) дасягаць найвышэйшага напружання, уздыму, развіцця;

2) астр. праходзіць праз нябесны мерыдыян (пра нябесныя свяцілы).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цэлесці́н

(ад лац. caelestis = нябесны)

мінерал класа сульфатаў блакітнага колеру са шкляным бляскам; выкарыстоўваецца ў харчовай і хімічнай прамысловасці, металургіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мерыдыя́нны

(ад мерыдыян)

які мае адносіны да мерыдыяна;

м. круг — астранамічны прыбор для вызначэння моманту праходжання нябесных свяціл праз нябесны мерыдыян.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гло́бус

(лац. globus = шар)

картаграфаваная мадэль зямнога шара (або іншай планеты), якая верціцца на вертыкальнай падстаўцы;

нябесны г. — аб’ёмнае адлюстраванне нябеснай сферы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

celestial

[səˈlestʃəl]

1.

adj.

1) нябе́сны

celestial bodies — нябе́сныя це́лы

2) ве́льмі до́бры, прыго́жы, пы́шны, раско́шны

2.

n. Figur.

жыха́р не́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

divine

[dɪˈvaɪn]

1.

adj.

1) бо́скі

2) сьвяты́

3) нябе́сны

4) informal цудо́ўны

2.

n.

багасло́ў -ва m.

3.

v.t.

прадка́зваць, прадба́чваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

эква́тар, ‑а, м.

Уяўная лінія, якая праходзіць вакол зямнога шэра на роўнай адлегласці ад абодвух полюсаў і падзяляе зямны шар (ці нябесную сферу) на Паўночнае і Паўднёвае паўшар’і. Грае май, Пояс сонечны выткаўшы За экватар даўжэй. Калачынскі. // Прылеглая да гэтай лініі мясцовасць.

•••

Магнітны экватар — лінія, якая злучае ўсе пункты Зямлі, дзе нахіленне роўна нулю.

Нябесны экватар — вялікі круг нябеснай сферы, які падзяляе яе на два паўшар’і, усе кропкі якога адыходзяць ад полюсаў свету на 90°.

[Лац. aequator ад aequus — роўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́пал м. Kúppel f -, -n; Káppe -, -n (парашута);

нябе́сны ку́пал Hímmelszelt n -(e)s, -e; Hímmelskuppel f Hímmelsgewölbe n -s, - (паэт.);

шатро́вы ку́пал Zéltdachkuppel f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

АМО́Н,

у старажытнаегіпецкай міфалогіі бог сонца. Лічыўся апекуном г. Фівы. Амон разам з жонкай, багіняй неба Мут, і сынам, богам месяца Хансу, складалі т.зв. фіванскую трыяду. Амон уяўляўся ў выглядзе чалавека (часам з галавой барана) у кароне з двума высокімі пёрамі і сонечным дыскам; шанаваўся як мудры бог, нябесны заступнік, абаронца прыгнечаных.

Амон у вобразе барана, які ахоўвае фараона Тахарку. На пач. 8 ст. да н.э.

т. 1, с. 320

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)