нябе́сны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. нябе́сны нябе́сная нябе́снае нябе́сныя
Р. нябе́снага нябе́снай
нябе́снае		 нябе́снага нябе́сных
Д. нябе́снаму нябе́снай нябе́снаму нябе́сным
В. нябе́сны (неадуш.)
нябе́снага (адуш.)		 нябе́сную нябе́снае нябе́сныя (неадуш.)
нябе́сных (адуш.)
Т. нябе́сным нябе́снай
нябе́снаю		 нябе́сным нябе́снымі
М. нябе́сным нябе́снай нябе́сным нябе́сных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

нябе́сны, -ая, -ае.

1. гл. неба.

2. перан. Цудоўны, чароўны, вельмі прыгожы.

Над цудам цуд н.

Нябеснае стварэнне.

3. Які мае колер неба; светла-блакітны.

Н. колер.

○

Нябесныя целы (спец.) — планеты, каметы, зоркі, галактыкі і іншыя касмічныя аб’екты, што вывучаюцца астраноміяй.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нябе́сны в разн. знач. небе́сный;

~ная вышыня́ — небе́сная высота́;

н. ко́лер — небе́сный цвет;

○ н. эква́тар — небе́сный эква́тор;

◊ ца́рства ~нае — ца́рство небе́сное;

ма́нна ~ная — ма́нна небе́сная;

як пту́шка ~ная — как пти́ца небе́сная

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нябе́сны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да неба. З нябеснай вышыні далятала журботнае і стрыманае курлыканне жураўлёў. М. Ткачоў. Ганна Паўлаўна захаплялася нябесным блакітам, гарамі, якія так гарманічна зліваліся з чароўным светам тутэйшых раслін... Вірня. // Які знаходзіцца ў міжзорнай і міжпланетнай прасторы. Нябесныя целы.

2. Які вывучаецца і прымяняецца ў астраноміі. Нябесны глобус.

3. Паводле рэлігійных уяўленняў — які знаходзіцца на небе. Нябесны рай.

4. Які мае колер неба; светла-блакітны. Нябесны колер.

5. перан. Цудоўны. Валя нахілілася галавой да рукі. І ўсмешка... усмешка нябесная заззяла на твары. Пестрак.

•••

Нябесная механіка гл. механіка.

Нябесны мерыдыян гл. мерыдыян.

Манна нябесная гл. манна.

Спадзявацца на манну нябесную гл. спадзявацца.

Царства нябеснае гл. царства.

Чакаць манны нябеснай гл. чакаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нябе́сны hímmlisch; Hímmels-;

нябе́сны ку́пал Firmamént n -(e)s, Hímmelsgewölbe n -s;

нябе́сны ко́лер Hímmelsblau n -s;

Ца́рства Нябе́снае Hímmelsreich n -(e)s;

Цары́ца Нябе́сная Mútter Góttes

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

не́ба, -а, мн. нябёсы, нябёс і нябёсаў, н.

Уся бачная над Зямлёй прастора ў форме купала.

На небе.

◊

Быць на сёмым небе — перажываць, адчуваць вялікую радасць.

Пад адкрытым небам — не ў памяшканні.

Трапіць пальцам у неба (разм., жарт.) — сказаць што-н. неўпапад, недарэчы.

Узнесці да неба — непамерна расхваліць каго-, што-н.

Як гром з яснага неба — раптоўна, зусім нечакана.

Як з неба зваліўся (разм.) —

1) нечакана з’явіўся; раптоўна здарыўся;

2) не разумее таго, што адбываецца навокал.

Як неба і зямля — нічога падобнага, поўная процілегласць.

|| прым. нябе́сны, -ая, -ае.

Н. купал.

Нябесная вышыня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зяме́льна-нябе́сны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зяме́льна-нябе́сны зяме́льна-нябе́сная зяме́льна-нябе́снае зяме́льна-нябе́сныя
Р. зяме́льна-нябе́снага зяме́льна-нябе́снай
зяме́льна-нябе́снае		 зяме́льна-нябе́снага зяме́льна-нябе́сных
Д. зяме́льна-нябе́снаму зяме́льна-нябе́снай зяме́льна-нябе́снаму зяме́льна-нябе́сным
В. зяме́льна-нябе́сны (неадуш.)
зяме́льна-нябе́снага (адуш.)		 зяме́льна-нябе́сную зяме́льна-нябе́снае зяме́льна-нябе́сныя (неадуш.)
зяме́льна-нябе́сных (адуш.)
Т. зяме́льна-нябе́сным зяме́льна-нябе́снай
зяме́льна-нябе́снаю		 зяме́льна-нябе́сным зяме́льна-нябе́снымі
М. зяме́льна-нябе́сным зяме́льна-нябе́снай зяме́льна-нябе́сным зяме́льна-нябе́сных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мерыдыян нябесны

т. 10, с. 297

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

экватар нябесны

т. 18, кн. 1, с. 64

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кульміна́цыя, -і, ж.

1. Праходжанне свяціла праз нябесны мерыдыян (спец.).

2. Пункт найвышэйшага ўздыму, напружання ў развіцці чаго-н.

К. падзей.

|| прым. кульмінацы́йны, -ая, -ае.

К. момант.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)