Нацу́біць ’накласці многа’ (Жд. 2). Да цубіць ’біць, лупцаваць’ паводле распаўсюджанай мадэлі біць — набіць ’адлупцаваць’ і ’накласці многа’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Напе́таваць ’накласці, наладаваць’ (Некр.). Гл. петаваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Перакана́каць ’шмат, залішне накласці’ (Шпіл.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

наслаі́ць, ‑слаю, ‑слоіш, ‑слоіць; пр. наслаіў, ‑слаіла; заг. наслаі; зак., чаго.

1. Накласці слаямі. Наслаіць цеста.

2. Падзяліць на слаі нейкую колькасць чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

е́льнік, ‑у, м.

1. Яловы лес. Недзе ў гушчары маладога ельніку спявалі дразды. Новікаў.

2. зб. Насечаныя яловыя лапкі або дровы. Накласці ельніку ў вогнішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наклада́ць несов.

1. накла́дывать;

2. (што на каго) налага́ть;

1, 2 см. накла́сці 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

забінтава́ць verbínden* vt; éinen Verbánd ánlegen (накласці павязку)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

beschlágnahmen

vt неаддз. канфіско́ўваць; накла́сці а́рышт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Наластава́ць ’накласці’ (любан., Нар. словатв.). Да лашт, лаштаваць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ogipsować

зак. мед. накласці гіпс; загіпсаваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)