rzeczownik

м. грам. назоўнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

common denominator

агу́льны назо́ўнік (дро́баў)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

least common denominator

агу́льны найме́ншы назо́ўнік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

noun

[naʊn]

n., Gram.

назо́ўнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gerund [ˈdʒerənd] n. ling. геру́ндый; аддзеясло́ўны назо́ўнік (у англійскай і лацінскай мовах)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

count noun [ˈkaʊntˌnaʊn] n. ling. назо́ўнік, які́ ўжываецца ў адзіно́чным і мно́жным лі́ку

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

субстантыва́цыя

(ад лац. substantivum = назоўнік)

лінгв. пераход у разрад назоўнікаў іншых часцін мовы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вы́лічыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

1. Знайсці шляхам вылічэння; вызначыць. Вылічыць агульны назоўнік дробаў.

2. Утрымаць пэўную суму пры выдачы грошай, недаплаціць за што‑н. Вылічыць з зарплаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АМАФО́РМЫ

(ад гама... + лац. forma форма, вонкавы выгляд, абрыс),

словы, якія ў асобных граматычных формах супадаюць гучаннем і напісаннем, але не супадаюць значэннем. Амаформы могуць быць словамі той самай або розных часцін мовы, напр., «горы» (назоўны склон мн. л. назоўніка «гара») і «горы» (месны склон адз. л. назоўніка «гора»), «кліч» (назоўнік) і «кліч» (дзеяслоў загаднага ладу), «вусны» (назоўнік) і «вусны» (прыметнік) і інш.

т. 1, с. 308

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

part of speech

часьці́на мо́вы (як назо́ўнік, дзеясло́ў)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)