аўтакра́тыя, ‑і, ж.

Кніжн. Форма кіравання, пры якой адной высокапастаўленай асобе належыць неабмежаваная ўлада; самадзяржаўе, манархія.

[Грэч. autokrateia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсалюты́зм, ‑у, м.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада неабмежавана належыць адной асобе; самадзяржаўе, абсалютная манархія.

[Ад лац. absolutus — самастойны; фр. absolutisme.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канстытуцы́йны конституцио́нный;

к. лад — конституцио́нный строй;

○ ~ная мана́рхія — конституцио́нная мона́рхия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манархі́зм, ‑у, м.

1. Сістэма адзінаўладства; манархія.

2. Рэакцыйны палітычны напрамак, які прызнае манархію адзінай формай дзяржаўнай улады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імпера́тарства, ‑а, н.

1. Сан, тытул імператара, імператрыцы. Адмовіцца ад імператарства.

2. Знаходжанне на троне ў сане імператара, імператрыцы.

3. Праўленне імператара, імператрыцы; манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

антыманархі́чны

(ад анты- + манархія)

накіраваны супраць манархіі, манархізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

абмежава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад абмежаваць.

2. у знач. прым. Невялікі, нязначны. Паміж бязмежным імкненнем да расшырэння вытворчасці, уласцівым капіталізму, і абмежаваным спажываннем народных мас (абмежаваным у выніку іх пралетарскага становішча) ёсць несумненная супярэчнасць. Ленін.

3. перан.; у знач. прым. Духоўна неразвіты, адсталы, недалёкі. Тупым і абмежаваным паліцэйскім Я. Колас проціпастаўляе прадстаўнікоў простага народу. Пшыркоў.

•••

Абмежаваная манархія гл. манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канстытуцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да канстытуцыі (у 1 знач.). Канстытуцыйныя законы. Канстытуцыйная камісія. // Заснаваны на канстытуцыі. Канстытуцыйны лад. Канстытуцыйная форма праўлення. Канстытуцыйная манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

konstytucyjny

konstytucyjn|y

канстытуцыйны;

monarchia ~a — канстытуцыйная манархія

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

абсалю́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Безумоўны, неабмежаваны, узяты па-за ўсякім параўнаннем, безадносна да чаго‑н., пераважна. Абсалютныя і адносныя паказчыкі. Абсалютная большасць.

2. Поўны, канчатковы. Абсалютная праўда. □ Гунава прыслаў запіску, што Сімон можа выехаць у Сагвасаліо.., гарантуючы абсалютную цэласць ягонай асобы. Самуйлёнак.

•••

Абсалютная велічыня гл. велічыня.

Абсалютная ісціна гл. ісціна.

Абсалютная манархія гл. манархія.

Абсалютная рэнта гл. рэнта.

Абсалютная тэмпература гл. тэмпература.

Абсалютны нуль гл. нуль.

Абсалютны слых гл. слых.

Абсалютны чэмпіён гл. чэмпіён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)