мана́рхія, -і, мн. -і, -хій, ж.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада належыць адной асобе — манарху, а таксама дзяржава з такой формай кіравання.

○

Абсалютная манархія — дзяржава, у якой уся ўлада належыць толькі манарху.

Канстытуцыйная манархія — форма дзяржаўнага ладу, пры якім улада манарха абмежавана канстытуцыяй.

Саслоўная манархія — форма феадальнай дзяржавы, пры якой улада манарха спалучаецца з органамі саслоўнага прадстаўніцтва дваран, духавенства і гараджан.

|| прым. манархі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мана́рхія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мана́рхія мана́рхіі
Р. мана́рхіі мана́рхій
Д. мана́рхіі мана́рхіям
В. мана́рхію мана́рхіі
Т. мана́рхіяй
мана́рхіяю		 мана́рхіямі
М. мана́рхіі мана́рхіях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мана́рхія ж. мона́рхия;

○ абсалю́тная м. — абсолю́тная мона́рхия;

канстытуцы́йная м. — конституцио́нная мона́рхия;

сасло́ўная м. — сосло́вная мона́рхия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мана́рхія, ‑і, ж.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада належыць адной асобе — манарху, а таксама дзяржава з такой формай кіравання. Абмежаваная манархія. Неабмежаваная манархія.

•••

Абсалютная манархія — манархія, у якой уся ўлада належыць толькі манарху.

Канстытуцыйная манархія — форма дзяржаўнага ладу, пры якім улада манарха абмежавана канстытуцыяй.

Саслоўная манархія — форма феадальнай дзяржавы, пры якой каралеўская ўлада апіралася на органы прадстаўніцтва дваран, духавенства і гараджан.

[Ад грэч. monarchia — адзінаўладства.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мона́рхия мана́рхія, -хіі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цары́зм, -у, м.

Дзяржаўны лад, пры якім вярхоўная ўлада належыць цару; манархія.

|| прым. цары́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абсалюты́зм, -у, м.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада цалкам належыць самадзяржаўнаму манарху; неабмежаваная манархія.

|| прым. абсалюты́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэзары́сцкі, ‑ая, ‑ае.

Гіст. Які мае адносіны да цэзарызму. Цэзарысцкая манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парламента́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да парламентарызму. Парламентарная рэспубліка. Парламентарная манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэакраты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тэакратыі, з’яўляецца тэакратыяй. Тэакратычная манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)