Куто́к ’сляпая кішка’ (ТС, Сл. паўн.-зах.). Гл. кутніца 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кандзю́х ’жывот’ (Нас., чач., Мат. Гом.), ’тоўстая кішка свінні’ (Нас.), да кіндзюк (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

intestine

[ɪnˈtestɪn]

n.

кі́шкі pl.

large (small) intestine — то́ўстая (то́нкая) кі́шка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Blínddarm

m -(e)s, -därme анат. сляпа́я кі́шка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Féttdarm

m -(e)s, -därme анат. прама́я кі́шка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Mástdarm

m -(e)s, -därme анат. про́стая [прама́я] кі́шка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

кишка́ в разн. знач. кі́шка, -кі ж.;

◊

вы́мотать все кишки́ вы́матаць усе́ кі́шкі;

вы́пустить кишки́ (убить) вы́пусціць кі́шкі;

кишка́ тонка́ кі́шка то́нкая; ко́раткі пя́ты;

надорва́ть (порва́ть) кишки́ со́ смеху парва́ць кі́шкі са сме́ху.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кі́ха ’гумавая камера’ (Сцяшк., З нар. сл.). Зваротнае ўтварэнне да кішка (параўн. польск. kiszka ’тс’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вузе́чніца ’простая кішка’ (КСП). Ад гузе́чніца ’тс’ (да gǫzъ ’зад’) са зменай «ілжэпратэзы» г на в.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кішку́н 1 ’нутрэц’ (Мат. Гом.). Гл. кішка 1.

Кішку́н 2 ’прагны, ненаедны чалавек’ (Жыв. сл.). Гл. кішкар.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)