а́фікс, ‑а, м.

Марфема, акрамя кораня і канчатка, якая служыць для ўтварэння слоў і для надання ім новага значэння.

[Ад. лац. affixus — прымацаваны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агаласо́ўка, ‑і, ДМ ‑соўцы; Р мн. ‑совак; ж.

Спец. Наяўнасць таго або іншага галоснага ў марфеме. Агаласоўка кораня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́каўка, -і, ДМ -каўцы, мн. -і, -кавак, ж.

1. Плод маку: каробачка, дзе знаходзіцца насенне.

2. Купал царквы (разм.).

Зіхацелі царкоўныя макаўкі.

3. Верхняя частка, вяршыня чаго-н. (разм.).

Сухая м. дрэва.

4. Канец кораня конскага хваста.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карэ́нішча, ‑а, н.

Падземнае сцябло многіх шматгадовых травяністых раслін, якое адрозніваецца ад кораня наяўнасцю недаразвітага лісця. Карэнішча канюшыны. Карэнішча пырніку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брыць, бры́ю, бры́еш, бры́е; брый; бры́ты; незак., каго-што.

Зразаць брытвай валасы да кораня.

Б. бараду.

|| зак. пабры́ць, -бры́ю, -бры́еш, -бры́е; -бры́ў; -бры́й; -бры́ты.

|| звар. бры́цца, бры́юся, бры́ешся, бры́ецца; бры́йся; зак. пабры́цца, -бры́юся, -бры́ешся, -бры́ецца; -бры́йся.

|| наз. брыццё, -я́, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

серп, сярпа́, мн. сярпы́, сярпо́ў, м.

1. Сельскагаспадарчая ручная прылада ў выглядзе выгнутага дробна назубленага нажа для зрэзвання злакаў з кораня.

Назубіць с.

2. перан. Пра тое, што мае форму такога прадмета.

С. месяца (месяц у пачатковай або апошняй фазе).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

здабыва́нне н.

1. (пра карысныя выкапні) Gewínnung f -, Förderung f -;

2. (чаго-н для сябе) Áuftreiben n -s, Verscháffen n -s;

3. матэм. здабыва́нне ко́раня Wúrzelziehen n -s;

здабыва́нне квадра́тнага ко́раня Beréchnung der Quadrátwurzel

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

эпідэ́рміс, ‑а, м.

Спец.

1. Знешні, паверхневы слой скуры жывёл і чалавека, які складаецца з эпітэлію.

2. Покрыўная тканка лісця, сцябла, кораня і іншых органаў раслін.

[Ад грэч. epi — на, над і dérma — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыка́л², -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. У матэматыцы: знак (^), які абазначае здабыванне кораня з ліку або матэматычнага выразу, што стаіць пад гэтым знакам.

2. Устойлівая група атамаў у малекуле, якая мае няспараны электрон і здольная пераходзіць без змен з малекулы аднаго рэчыва ў малекулу другога.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перакаці́-по́ле, ‑я, н.

Назва некаторых стэпавых траў, якія пасля выспявання адрываюцца ветрам ад кораня і, сплёўшыся ў клубкі, перакочваюцца з аднаго месца ў другое, раскідаючы насенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)