распача́ць, -чну́, -чне́ш, -чне́; -чнём, -чняце́, -чну́ць; -ча́ў, -чала́, -ло́; -чні́; -ча́ты; зак., што.

1. Акгыўна прыступіць да ажыццяўлення чаго-н.; узяцца за якую-н. справу.

Р. будаўніцтва.

2. Пачаць карыстацца чым-н., ужываць што-н.

Р. каробку цукерак.

|| незак. распачына́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. распачына́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

disuse

1. [dɪsˈju:s]

n.

неўжыва́льнасьць f., неўжыва́ньне n.

2. [dɪsˈju:z]

v.t.

перастава́ць ужыва́ць, перастава́ць карыста́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

posługiwać się

незак.

1. kim выкарыстоўваць каго; карыстацца чыімі паслугамі;

2. czym карыстацца чым; ужываць што

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Вагаві́ла ’вага ў студні з жураўлём’ (ДАБМ, 809). Параўн. вага ’ўмацаваная на сасе перакладзіна, якая служыць для даставання вады са студні’ (Юрч.). Да вагаваць ’карыстацца рычагом’, вагаваць > вагавіла на ўзор тачыць > тачыла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прывіле́я

(польск. przywilej, ад лац. privilegium)

перавага, дадатковае права, ільгота (напр. карыстацца прывілеямі).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

wyzyskiwać

незак.

1. выкарыстоўваць; карыстацца;

2. эксплуатаваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

канфіска́цыя

(лац. confiscatio)

1) прымусовае бязвыплатнае адабранне маёмасці, грошай у карысць дзяржавы;

2) забарона карыстацца творамі друку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

канфіска́цыя, ‑і, ж.

Прымусовае бязвыплатнае адняцце грошай або маёмасці ў карысць дзяржавы. Канфіскацыя памешчыцкіх зямель. Канфіскацыя маёмасці. // Забарона карыстацца творамі друку, прадаваць іх. Канфіскацыя кнігі. □ Амаль усе нумары газеты падвяргаліся канфіскацыі паліцыяй. Шакун.

[Лац. confiscatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падма́йстар, ‑тра, м.

Памочнік майстра. Праз нейкі тыдзень Салаўёў лічыўся ўжо ўладальнікам шавецкай майстэрні з правам карыстацца паслугамі падмайстра. Асіпенка. Васьмігадовым хлапчуком Косця батрачыў у кулакоў, быў вучнем, падмайстрам у саматужніка-шаўца. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Autorität

f -, -en аўтарытэ́т; уплыў

~ geníeßen* — карыста́цца аўтарытэ́там

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)