moderately

[ˈmɑ:dərətli]

adv.

1) памярко́ўна (кара́ць), умеркава́на

2) сярэ́дне, ме́рна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ака́сываць ’мець перавагу ў чым-небудзь, над кім-небудзь’ (Нас.), акаснуць ’падужаць’ (Бяльк.). Параўн. рус. косать ’біць, караць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

punish [ˈpʌnɪʃ] v. (for, with) кара́ць;

She was punished with ten years in prison. Яе прыгаварылі да дзесяці год турэмнага зняволення.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wrongdoing [ˈrɒŋˌdu:ɪŋ] n. fml

1. парушэ́нне (парадку)

2. ке́пскі ўчы́нак, праві́ннасць;

Such wrongdoings should be punished. За такія паводзіны трэба караць.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

взы́скивать несов.

1. спаганя́ць; (заставлять уплатить, получать с кого-л.) сы́скваць;

2. (наказывать) кара́ць; накла́дваць спагна́нне;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выбача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каму, каму за што, на што і без дап.

1. Не караць за што-н., дараваць.

Выбачай мне за спазненне.

2. выбача́й(це). Ужыв. пры звароце да каго-н. (часам як пабочнае), калі просяць прабачэння за турботы, непрыемнасць і пад.

Выбачайце, тут я пагарачыўся.

|| зак. вы́бачыць, -чу, -чыш, -чыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Адпо́ўшчыць ’надаваць аплявух’ (Шат.). Магчыма, да ад‑по‑уш‑ч‑ыць ’ударыць па вуху’. Не выключана таксама сувязь (кантамінацыя) з ушчуваць ’караць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

züchten

vt разво́дзіць, выро́шчваць, гада́ваць

2) трыма́ць у стро́гасці, кара́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́віх, ‑у, м.

1. Зрушэнне касцей з пастаяннага месца ў суставе. Вывіх рукі. // Месца, дзе зрушыліся косці.

2. перан. Разм. Адхіленне ад звычайнага становішча, нормы. Фармалістычныя вывіхі ў творчасці. □ Караць прасцей простага, а вось чалавечыя вывіхі выпраўляць куды складаней. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уці́ск, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. уціскаць ​2.

2. Грубае абмежаванне ў правах каго‑н.; прыгнёт. Сацыяльны ўціск. Каланіяльны ўціск. □ Улады ішлі з уціскам новым, Адно, што ведалі — караць. Забраў апошнюю карову Той прыстаў, што крычаў: ура! Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)