капры́знасць ж.

1. капри́зность; привере́дливость; прихотли́вость, причу́дливость;

2. капри́зность; прихотли́вость;

1, 2 см. капры́зны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

peevish [ˈpi:vɪʃ] adj.

1. сварлі́вы; раздражня́льны; зласлі́вы

2. капры́зны;

a peevish child капры́знае дзіця́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wählerisch

a перабо́рлівы; капры́зны; патрабава́льны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

éigenwillig

упа́рты, сваво́льны, нараві́сты, капры́зны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

trótzig

a упа́рты, нату́рысты, капры́зны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

зба́лаваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад збалаваць.

2. у знач. прым. Раздураны, які прывык да таго, каб яго жаданні і капрызы выконваліся; капрызны. Збалаванае дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прихотли́вый

1. (привередливый) перабо́рлівы; (капризный) капры́зны; (требовательный) патрабава́льны;

прихотли́вый вкус перабо́рлівы (капры́зны, патрабава́льны) густ;

2. (затейливый, вычурный) вы́чварны; (замысловатый) мудраге́лісты, вы́мудраваны, вы́штукаваны;

прихотли́вый узо́р вы́чварны (мудраге́лісты) узо́р.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wétterwendisch

a капры́зны, зме́нлівы (пра чалавека)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

привере́дливый

1. перабо́рлівы;

2. (о человеке) перабо́рлівы; (с прихотями) нараві́сты; (капризный) капры́зны, капры́злівы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Но́тны ’занудлівы, патрабавальны’ (мін., Лучыц-Федарэц, вусн. паведамл.), ’капрызны’ (жлоб., Мат. Гом.). Параўн. рус. нотный ’адукаваны, разумны, хітры; патрабавальны, капрызны; важны; нудны, надаедлівы’, чэш. notný ’належны; акуратны, прыстойны, значны’, першапачаткова, паводле Махэка₂ (402), у мове музыкаў і спевакоў ’па нотах, паводле нот’ (гл. нота).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)