травесці́, нескл., н. (спец.).

1. Тэатральная роля хлопчыка або юнака, якая выконваецца актрысай, пераапранутай у мужчынскую вопратку.

2. Актрыса, якая выконвае такія ролі.

3. Від гумарыстычнай паэзіі, блізкай да пародыі, які характарызуецца тым, што сур’ёзны змест набывае камічную, жартаўлівую форму выражэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

канструктыві́зм, ‑у, м.

Фармалістычны напрамак у мастацтве і архітэктуры 20 ст., які адмаўляе ідэйны змест і падмяняе мастацкі вобраз абстракцыяй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канстытуі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Кніжн. Устанавіць (устанаўліваць), вызначыць (вызначаць) склад, змест чаго‑н. Канстытуіраваць прэзідыум канферэнцыі.

[Ад лац. constituere — устанаўліваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аксю́маран, ‑а, м.

Стылістычны прыём наўмыснага спалучэння слоў процілеглага сэнсу, у выніку чаго ўзнікае новы сэнсавы змест (белая варона, гаючы боль).

[Грэч. axýmoron — дасціпна-недарэчнае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аната́цыя, ‑і, ж., чаго.

Кароткая характарыстыка кнігі, артыкула і пад., якая ў асноўным перадае іх змест і дае ацэнку. Анатацыя кнігі.

[Ад лац. annotatio — заўвага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скажо́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад сказіць.

2. у знач. прым. Няправільны, перайначаны, сапсаваны. Скажонае ўяўленне. Скажоны змест твора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чытані́на, ‑ы, ж.

Разм. пагард. Пра твор мастацкай літаратуры, які мае займальны змест, але не вызначаецца высокімі мастацкімі і ідэйнымі вартасцямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апо́крыфы, ‑аў; адз. апокрыф, ‑а, м.

Старажытныя рэлігійныя кнігі, забароненыя царквой, таму што іх змест не поўнасцю супадаў з патрабаваннямі афіцыйнага веравучэння.

[Ад гсэч. apokryphos — тайны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абра́даваць, ‑дую, ‑дует, ‑дуе; зак., каго.

Тое, што і узрадаваць. Кароценькі змест тэлеграмы хоць і не абрадаваў Хадкевіча, затое рассмяшыў яго. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапедэ́ўтыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Кніжн. Уводны, папярэдні курс ведаў аб чым‑н., які ўяўляе сабой сціслы, элементарны змест гэтых ведаў.

[Грэч. propaideutikē.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)