ЗЛАЧЫ́ННАСЦЬ ПРАФЕСІЙНАЯ,

злачыннасць, якая мае ўстойлівы характар, сведчыць пра наяўнасць у злачынца пэўных ведаў і звычак, з’яўляецца крыніцай існавання, звязана ўстойлівымі сувязямі з антысацыяльным асяроддзем. Гл. таксама Арганізаваная злачыннасць.

т. 7, с. 73

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

culprit [ˈkʌlprɪt] n.

1. вінава́ты; вінава́тая; злачы́нец, злачы́нца; злачы́нка

2. law абвінава́чаны; абвінава́чаная; падсу́дны; падсу́дная

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

fugitive​2 [ˈfju:dʒətɪv] adj.

1. збе́глы (пра злачынца)

2. мімалётны;

a fugitive thought мімалётная ду́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

manhunt

[ˈmænhʌnt]

n.

паліцэ́йская абла́ва, по́шукі злачы́нца або́ зьбе́глага вя́зьня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вы́сачыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Знайсці, выявіць каго‑, што‑н. па якіх‑н. прыкметах. Высачыць злачынца па следу. □ Ваўкі высачылі каля крыніцы лася і пагналіся за ім. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ро́сшук, росшукі ’следчыя і аператыўныя дзеянні з мэтай выявіць злачынца, украдзеную маёмасць і да т. п.’ (ТСБМ). Калька з рус. розыск (< роз- + иска́ть = шука́ць) пры ад’ідэацыі польск. poszukiwania ’пошукі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

hártgesotten

a

1) кру́та зва́раны

2) закаране́лы (пра злачынца)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

przestępca

м. злачынец, злачынца;

przestępca wojenny — ваенны злачынец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zbrodniarz

м. злачынец; злачынца;

~е wojenni — ваенныя злачынцы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сты́гма, ‑ы, ж. і стыгма́т, ‑а, М ‑маце, м.

1. У Старажытнай Грэцыі — кляймо на целе раба або злачынца.

2. Дыхальца — адтуліна, якой адкрываюцца на паверхні цела органы дыхання ў членістаногіх жывёлін (насякомых і інш.).

[Грэч. stigma — укол, кляймо, пляма.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)