Inkorporatión

f -, -en

1) інкарпара́цыя, далучэ́нне

2) юрыд. інкарпара́цыя [сістэматыза́цыя] зако́наў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Пратэ́з ’штучная частка цела, якая замяняе страчаную прыродную’ (ТСБМ). Праз рус. проте́з ’тс’ (польск. proteza) з франц. prothèse ’тс’, якое з грэч. πρόσθεσις ’далучэнне, прыбаўленне’ (Чарных, 2, 73; ЕСУМ, 4, 609).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

анексіяні́зм

(фр. annexionisme, ад лац. annexio = далучэнне)

палітыка анексіі, захопніцкая палітыка.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

а́ншлюс

(ням. Anschluss = далучэнне)

палітыка захопу Аўстрыі, якую праводзіла Германія пасля першай сусветнай вайны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

втя́гивание

1. уця́гванне, -ння ср.; усмо́ктванне, -ння ср.; далучэ́нне, -ння ср.;

2. усця́гванне, -ння ср.; см. втя́гивать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аксігена́зы

(ад аксіген)

ферменты класа аксідарэдуктазаў, якія каталізуюць далучэнне двух атамаў кіслароду да малекулы субстрату.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

dazu=

аддзял. дзеясл. прыстаўка, указвае на дабаўленне, далучэнне: dazú- geben* дабаўля́ць, дадава́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гідрагеніза́цыя

(ад гідраген)

далучэнне вадароду да хімічных элементаў або злучэнняў, гідрыраванне (напр. г. вугалю, г. алею); проціл. дэгідрагенізацыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пратэ́з

(фр. prothèse, ад гр. prothesis = дадатак, далучэнне)

прыстасаванне ў выглядзе якой-н. часткі цела для замены страчанай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

інкарпара́цыя, ‑і, ж.

1. Кніжн. Далучэнне, уключэнне ў свой склад чаго‑н. Інкарпарацыя новых абласцей.

2. У юрыспрудэнцыі — сістэматызацыя выдадзеных у розны час законаў у алфавітным, храналагічным парадку ці па асобных галінах права без унясення змен у іх змест. Інкарпарацыя дзеючых законаў БССР.

3. У лінгвістыцы — спосаб сінтаксічнай сувязі паміж словамі, пры якім галоўны член словазлучэння зліваецца з залежнымі членамі ў фанетыка-марфалагічны комплекс, аналагічны слову.

[Лац. incorporatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)