Клыка́ць ’глытаць, выпіваць, есці’ (Нас., З нар. сл., Мат. Гом., ТС). Магчыма, кантамінацыя клюкаць 2 (гл.) і глытаць (гл.).

Клы́каць ’блытаць’ (Мат. Гом.). Гл. клычыць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gulp​2 [gʌlp] v.

1. (down) глыта́ць (прагна або хутка);

He gulped down his breakfast and ran to school. Ён праглынуў снеданне і пабег у школу.

2. (in) глыну́ць паве́тра; задыхну́цца (ад здзіўлення або хвалявання)

gulp back [ˌgʌlpˈbæk] phr. v. стры́мліваць (хваляванне); глыта́ць (слёзы)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

слю́нка разг. слі́нка, -кі ж.;

◊

слю́нки теку́т слі́нка цячэ́;

глота́ть слю́нки глыта́ць слі́нку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Глата́ць ’глытаць’ (Сл. паўн.-зах.). З *glъtati ’глытаць’, але з вакалізацыяй ‑ъ‑ > о (як і ў рус. мове: глота́ть). Сюды ж глану́ць ’глытнуць’ (< глот‑нуть са спрашчэннем групы зычных ‑тн‑ > ‑н‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паглыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. што і чаго. Глытаць некаторы час. [Тодар:] — О, няхай цяпер сам [Каржакевіч] паглытае пылу, пакаштуе, што за смак. Крапіва.

2. каго-што. Праглынуць усіх, многіх або ўсё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gulp

[gʌlp]

1.

v.t.

1) ху́тка або́ пра́гна глыта́ць

2) глыта́ць, душы́ць (сьлёзы, сьмех); стры́мваць (хвалява́ньне)

2.

v.i.

задыха́цца; душы́цца

3.

n.

1) глыта́ньне n.

2) глыто́к -ка́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Лыка́вы конь — які грызе жолаб ці жэрдкі, калі ў яго арганізме адсутнічаюць некаторыя вітаміны і мікраэлементы’ (шальч., Сл. ПЗБ). Польск. łykawy (аб жывёлах) ’які ўпускае шмат паветра ў стрававод і, сілячыся, не можа глытаць траву’, мар. glgavy hřibě ’лыкавае жарабя’. Магчыма, паланізм. Да лы́каць ’глытаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ґе́лдаць ’хутка есці, глытаць’ (Сл. паўн.-зах.). Вельмі нагадвае рус. дыял. колтну́ть ’глытнуць’, укр. ковта́ти ’глытаць’, ст.-польск. kłtać ’тс’ (магчымыя сувязі ў Бернекера, 1, 660). Тады ў бел. мове азванчэнне зычных у зыходнага *калта́ць (> *галда́ць). Далей пры перанясенні націску на першы склад «аднаўляецца» «зыходнае» е.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Агла́тка ’аладка’ (Сцяшк.), гл. аладка. Аглатка — кантамінацыйнае ўтварэнне з аладка і глытаць ці гладкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

слі́на ж. слюна́; слю́ни мн., разг.; слю́нки мн.;

◊ глыта́ць ~ну — глота́ть слю́ни (слю́нки);

~ну го́ніць — слю́нки теку́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)