Скавы́рыць ‘галасіць, раўсці’ (Касп.), параўн. старое польск.skowyrać, skowérać ‘бурчаць, бубнець’. Гукапераймальнае. Больш падрабязна гл. скавытаць; параўн. таксама папярэдняе слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
zawodzić
незак.
1. заводзіць;
2. падманваць; ашукваць; расчароўваць;
3.галасіць; лямантаваць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
yell
[jel]1.
v.i.
1) крыча́ць; галасі́ць
2) гарла́ніць, гарлапа́ніць
2.
n.
крык, вы́крык -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Выглаша́ць ’аб’яўляць’, рус. ’оглашать’ (Яруш.). З польск.wygłaszać ’прамаўляць, голасна паведамляць’, адпаведная беларуская форма была б *выгалашаць (з поўнагалоссем); параўн. галасі́ць ’крычаць на ўвесь голас’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыка́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Казаць у дадатак да чаго‑н.; прыгаворваць. Парагатаў казак, а потым давай бізуном .. [мужыка] хвастаць... Лупіць і прыказвае: — Вось табе за тваю дурноту! Жонка поле арэ, а ты што робіш?Якімовіч.Сама .. [матка] стала галасіць над дзіцем ды прыказваць.Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сапо́ліць ’рагатаць’ (Мат. Гом.). Да сапці, сапець (гл.), відаць, праз прамежкавы назоўнік з суф. ‑оля — *саполя. Да семантыкі параўн. аднакаранёвае рус.дыял.сопе́нить ’моцна крычаць, гарлапаніць; плакаць, галасіць’.