Прыбе́лены (прібі́лены) ’крыху адбелены (аб палатне)’ (Уладз.). Да бялі́ць (гл. белы) са значэннем непаўнаты дзеяння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мел м Kréide f -, -n;

бялі́ць мелам mit Kréide färben [ánmalen], kréiden vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

pobielać

незак.

1. бяліць;

2. (посуд) лудзіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Абялі́ць ’зняць кару, каб была відаць белая драўніна’ (Шат.). Тлумачэнне не дакладнае. Параўн. абяліць ’зняць скуру з забітай жывёлы’ (Бяльк., Шн., КЭС). Гл. бяліць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

áusbleichen

1.

* vi (s) выцвіта́ць

2.

vt бялі́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

kálken

vt

1) бялі́ць ва́пнай

2) вапнава́ць (глебу)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ábbleichen

*

1.

vt бялі́ць

2.

vi (s) блядне́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

бялі́цца несов.

1. (покрывать своё лицо белилами) бели́ться;

2. страд. бели́ться; свежева́ться; очища́ться от коры́; см. бялі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пабе́л ’белая паліва ўнутры чыгунка’ (КЭС, лаг.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад пабяліць < бялі́ць. У семантычных адносінах параўн. укр. побі́лка ’паліва з белай гліны на фаянсавым посудзе’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wybielać

незак.

1. бяліць; адбельваць;

2. перан. абяляць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)