ад..., (а таксама ада... і ад’...), прыстаўка.
1. Ужываецца пры ўтварэнні дзеясловаў і абазначае: а) аддаленне ад каго‑, чаго‑н., напрыклад: адысці, адбегчы, адпаўзці, адляцець, адплысці; б) аддзяленне ад прадмета яго часткі або іншага прадмета, цесна з ім звязанага, напрыклад: адвязаць, адкусіць, адкруціць, адрэзаць, адчапіць; в) завяршэнне і спыненне дзеяння, часта з адценнем інтэнсіўнасці або стараннасцю дакладнасці, напрыклад: адгасціць, адгрымець; г) звернутасць дзеяння ў адказ на што‑н., напрыклад: адгукнуцца, аддзякаваць; д) пазбаўленне, вызваленне ад чаго‑н., вяртанне каго‑н. у ранейшы стан, напрыклад: адвучыць (ад дрэнных прывычак), адбіць (ахвоту), адкачаць (тапельца), адагрэцца; е) (з часціцай ‑ся) ухіленне ад чаго‑н., напрыклад: адгаварыцца, адмовіцца (ад удзелу), адпісацца; ж) давядзенне працяглым дзеяннем да страты адчувальнасці, напрыклад: адлежаць (бакі), адседзець (нагу), адбіць (рукі).
2. Ужываецца пры ўтварэнні прыметнікаў з абазначэннем паходжання, сувязі іх з чым‑н., напрыклад: аддзеяслоўны, адметны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bite2 [baɪt] v. (bit, bitten)
1. (into/through) куса́ць; куса́цца
2. клява́ць, браць прына́ду
3. пячы́ (пра перац, гарчыцу і да т.п.); шчыпа́ць (пра мароз)
♦
bite the bullet infml бра́цца за што-н. неахво́тна;
bite the dust infml
1) быць перамо́жаным; быць прыні́жаным
2) быць забі́тым;
bite the hand that feeds one ≅ сячы́ сук, на які́м сядзі́ш;
bite one’s lips куса́ць гу́бы, нервава́цца;
bite one’s tongue прыкусі́ць язы́к
bite back [ˌbaɪtˈbæk] phr. v.
1. (at) агрыза́цца
2. стры́мліваць сябе́
bite off [ˌbaɪtˈɒf] phr. v. адкусі́ць
♦
bite smb.’s head off infml сарва́ць злосць на кім-н.;
bite off more than one can chew пераацані́ць свае́ сі́лы; узя́цца за спра́ву, што не пад сі́лу
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)