вя́канне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле дзеясл. вякаць (у 1 знач.), а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гагата́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. гагатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Чулася гагатанне гусей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пстры́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. пстрыкаць (у 1–4 знач.), а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скры́ганне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. скрыгаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Скрыганне варот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. стукаць, а таксама гукі гэтага дзеяння; стук. Стуканне дзятла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сцяжэ́нне, ‑я, н.

У лінгвістыцы — з’ява, пры якой два гукі сцягваюцца ў адзін гук. Сцяжэнне зычных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сярэднеязы́чны, ‑ая, ‑ае.

У лінгвістыцы — які вымаўляецца пры ўдзеле сярэдняй часткі спінкі языка (пра гукі мовы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

устая́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які ўстаяўся. Па каюце, раптоўна парушыўшы ўстаялую цішыню, паплылі магутныя гукі. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

adapter

м. электрычны грамафон; прайгравальнік;

tańczyć przy dźwiękach ~a — танцаваць пад гукі грамафона

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ґі́знуць ’кіснуць’ (Сцяц.). Дыялектная змена (азванчэнне к‑ > г‑ і ‑с‑ > ‑з‑) слова кі́снуць. Азванчэнне нярэдка бывае ў гаворках, калі ў слове ёсць гукі р, л, н.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)