адзна́ка ж
1. (метка, знак) Zéichen n -s, -, Kénnzeichen n;
2. (прыкмета) Mérkmal n -s, -e;
3. (ступень ведаў) Zensúr f -, -en, Nóte f -, -n;
ста́віць адзна́ку éine Nóte geben*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
аку́стыка
(гр. akustikos = слыхавы)
1) раздзел фізікі, які вывучае гук;
2) ступень чутнасці музыкі, голасу ў якім-н. памяшканні, напр. у канцэртнай зале.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
бакала́ўр
(с.-лац. baccalaureus)
1) першая вучоная ступень у сярэдневяковых універсітэтах Еўропы, а зараз у многіх краінах;
2) выпускнік сярэдняй школы ў Францыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
канцэнтра́цыя
(лац. concentratio)
1) збіранне, засяроджанне ў адным месцы (напр. к. рабочай сілы);
2) ступень насычанасці раствору якім-н. рэчывам (раствор высокай канцэнтрацыі).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Ле́пей, ле́пяй, ле́пі, ле́пій ’лепш’ (Бяльк., Мядзв., ТСБМ, Касп., Сцяшк., КЭС, лаг.; маладз., Янк. Мат.), асіп., уздз. ’больш’ (Жд. 2; Бузук). Польск. lepiej, lepie, lepi, н.-луж. lěpjej, lěpʼ, в.-луж. lěpje, чэш. lépe, líp. Вышэйшая ступень ад добра. Прасл. lěpje, lěpěje, якое першапачаткова азначала ’прыгажэй’, утворана ад lěpъ. Гл. лепшы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лепята́ць ’многа гаварыць, балбатаць’ (паст., карэліц., Сл. паўн.-зах.; ст.-дар., Ант.), укр. лепета́ти, рус. лепета́ть, балг. лепе́тя ’тс’. Гукапераймальнае. Аналагічна параўн. ст.-інд. lápati ’балбоча, стогне, гаворыць’, памір. lōwam ’гавару’, кімр. llêf (*lepmo‑) ’голас’, алб. lapërdi ’брудная мова’ (Бернекер, 1, 702; Фасмер, 2, 483–484). Другая ступень вакалізму — лопат (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
superlatyw, ~u
м. грам. найвышэйшая ступень;
mówić w ~ach o kim/czym — усхваляць каго/што; захапляцца кім/чым
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
gorzej
(параўнальная ступень ад źle) горш, горай;
coraz gorzej — што раз горш; усё горш;
tym gorzej — тым горш
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Тнуць 1 ’пранізваць, прабіраць (пра холад, вецер, боль і пад.)’ (ТСБМ), ’сячы, рэзка выказвацца’, ’ударыць, рубануць; упікнуць’ (Нас.), ’кусаць, джаліць’, ’ссякаць’ (Сцяшк.), ’кусаць, пячы’ (Яруш., Федар. 6, Скарбы, Сл. ПЗБ), тні́ті, тну́ты ’разбураць, рубаць, сячы’ (Булг.). Другасны інфінітыў, утвораны шляхам абагульнення асновы спрагальных формаў дзеяслова цяць — тну < прасл. *tęti — *tьnǫ, параўн. рус. тять — тну, польск. ciać — tnę, славен. дыял. tẹ́ti — tnèm, ст.-слав. тѧти — тьнѫ, дзе прадстаўлена ніжэйшая ступень кораня і.-е. *ten‑, захаваная ў літ. tìnti ’адбіваць касу’ (Коген, Запіскі, 2, 241; Фасмер, 4, 66; Векслер, Гіст., 224). Іншая ступень чаргавання выступае ў *тон, параўн. адным тном ’адным чынам’ (пух., Жд. 1). Гл. цяць.
Тнуць 2 ’іграць’ (Скарбы), ’заўзята іграць’: тне гармонік (Сцяшк.). Экспрэсіўнае ўтварэнне на базе тнуць 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
я́рус м
1. тэатр Rang m -(e)s, Ränge;
2. (рэчы, размешчаныя адна на адной) Stápel m -s, -;
3. геал (слой) Láge f -, -n, Schícht f -, -en; Stúfe f -, -n (ступень)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)