беатыфіка́цыя

(с.-лац. beatificatio, ад лац. beatus = блажэнны + facere = рабіць)

акт залічэння католіка ў лік блажэнных, які выконвае рымскі папа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гейм

(англ. game = гульня)

пэўны лік ачкоў у некаторых гульнях, напр. у тэнісе, частка спартыўнай гульні ў тэніс (параўн. тайм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кардына́льны

(лац. cardinalis = галоўны)

самы важны, асноўны, істотны (напр. к-ыя змены);

к. лік — матэматычны эквівалент паняцця колькасці (параўн. ардынальны).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ко́мплексны

(ад комплекс)

які ахоплівае цэлую групу прадметаў, з’яў, працэсаў, з’яўляецца комплексам чаго-н. (напр. к-ая вытворчасць, к. лік).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

заду́маць сов.

1. заду́мать, замы́слить;

ён ~маў збе́гчы — он заду́мал (замы́слил) сбежа́ть;

2. (мысленно выбрать что-л.) заду́мать;

з. лік — заду́мать число́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уя́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які існуе не ў сапраўднасці, а ва ўяўленні. Уяўная небяспека. □ [Рахункавод] здзьмухнуў са стала ўяўны пыл. Пянкрат. Паслужыўшы арганістам, ён [бацька] нагледзеўся на жыццё ксяндзоў, на іх уяўную святасць і стаў перакананым атэістам. Мядзёлка. І ні разу.. [Алесь] не прамінаў, каб дазнацца прычыну тых страхаў. А іх — яўных і ўяўных — хапала тады. Ваданосаў.

2. Які толькі ўяўляецца; тэарэтычна мажлівы, патэнцыяльны. Уяўная лінія. □ Для Вабейкі ж уяўны прыезд брата быў важны козыр, каб вытлумачыць, каму трэба, чаму ён надумаў будаваць дом у Лашычах. Хадкевіч.

•••

Уяўны лік гл. лік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Аблі́чча ’аблічча, твар, воблік’ да прасл. ob‑lik‑ije, гл. лік. Бел. аблічча, укр. обличча маюць генетычна тоесныя адпаведнікі ў серб.-харв. о̀блічје ’знешні від’, славен. obličje ’аблічча’, што сведчыць аб праславянскім характары слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мнагазна́чны, ‑ая, ‑ае.

1. У матэматыцы — які складаецца з многіх лічбавых знакаў. Мнагазначны лік.

2. У мовазнаўстве — які мае некалькі значэнняў. Мнагазначнае слова.

3. Які нібы скрывае за сабой што‑н. важнае, намякае на што‑н. важнае. Мнагазначная ўсмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазапі́сваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.

1. што. Запісаць, занесці на паперу ўсё, многае.

П. свае думкі.

2. што. Запісаць, нанесці на плёнку, пласцінку ўсё, многае.

П. песні на плёнку.

3. каго-што. Унесці ў спіс, рэестр і пад. ўсіх, многіх ці ўсё, многае; уключыць у лік каго-н. усіх, многіх.

П. у сведкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адзіно́чны, -ая, -ае.

1. Які дзейнічае без дапамогі іншых або выконваецца, ажыццяўляецца сіламі аднаго, без удзелу, без дапамогі іншых.

А. палёт.

2. Прызначаны для аднаго, разлічаны на аднаго, для знаходжання ў ізаляцыі ад іншых.

Адзіночная камера.

3. Асобны, адзінкавы, выпадковы.

А. выстрал.

○

Адзіночны лік — граматычная катэгорыя, якая паказвае, што прадмет прадстаўлены ў колькасці, роўнай аднаму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)