забрынча́ць і забрынчэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Пачаць брынчаць, брынчэць. // Брынкнуць. Зварухнуў [Міколка] нагой нейкую бляшанку па дарозе, і яна чыркнулася аб камень, забрынчэла. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падму́ркавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да падмурка (у 1 знач.); прызначаны для падмурка. І першы падмуркавы камень Пайшоў ад яго [старшыні] па руках. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

часа́мі, прысл.

Тое, што і часам. Падскакваў часамі плуг, зачапіўшы парогам камень. Баранавых. — Ты не з горада, часамі? — запытаў Анікей. — У гадаў, браце... Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

petrify [ˈpetrɪfaɪ] v.

1. напало́хаць, напужа́ць

2. здранцве́ць;

I was petrified with horror. Я змярцвеў ад жаху.

3. ператвары́цца ў ка́мень; акамяне́ць, скамяне́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rip​1 [rɪp] n. разры́ў, прарэ́х, прарэ́ха;

There was a rip in the tire caused by a sharp stone. Востры камень прадзіравіў шыну.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паранго́н

(фр. parangon = узор)

брыльянт, каштоўны камень, жамчужына без дэфектаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Márkstein

m -(e)s, - ме́жавы ка́мень; перан. паваро́тны пункт, вяха́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

brukowiec

м.

1. камень (для брукавання);

2. разм. бульварная газета

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

спужа́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Адчуць страх перад кім‑, чым‑н. Света ўсяго баіцца ў лесе, не толькі мурашак і жаб. Баіцца нават птушак, дзікіх качак учора спужалася — крычала на ўсю Сырніцу. Пташнікаў. [Антось:] — Летняя ноч кароткая, а цягнуць камень праз лес цяжка .. А тут стала займацца на золак, у Сверанаве заспяваў певень, дык нячысцік спужаўся, кінуў камень ды ходу наўцёкі... С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гі́псавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гіпсу, складаецца з гіпсу (у 1 знач.). Гіпсавы пласт. Гіпсавы камень. // Зроблены з гіпсу. Гіпсавы бюст. Гіпсавая павязка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)