бу́лькнуць, ‑не; зак.
1. Аднакр. да булькаць.
2. Разм. Упасці ў ваду, утварыўшы характэрны гук. Камень булькнуў і пайшоў на дно.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)