тамары́нд, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Трапічнае вечназялёнае дрэва сямейства бабовых, плады якога выкарыстоўваюцца ў медыцыне і кандытарскай прамысловасці. / ‑у; у знач. зб. Нарэзаць тамарынду.

2. ‑у; толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

[Ням. Tamarinde з араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хі́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да хіны, уласцівы ёй. Хінны смак. Хінны пах. // Які ўтрымлівае хіну, хінін (пра дрэва). Хіннае дрэва.

2. Прыгатаваны з хіны, з хінай. Хінная вада. Хінныя парашкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падгні́сці і падгні́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -іе́; -і́ў, -іла́, -ло́; зак.

Зрабіцца гнілым знізу або крыху, злёгку згнісці.

Дрэва падгніло.

Падлога падгніла.

|| незак. падгніва́ць, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

гэ́бель, -бля, мн. -блі, -бляў, м.

Сталярны інструмент у выглядзе калодкі з шырокім лязом для стругання дрэва.

|| памянш. гэ́блік, -а, мн. -і, -аў, м.

|| прым. гэ́бельны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

свісцёлка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

1. Духавы народны музычны інструмент у выглядзе дудкі, зроблены з дрэва або чароту.

2. Тое, што і свістулька.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

bark​4 [bɑ:k] v.

1. наро́шчваць кару́; пакрыва́цца каро́й (пра дрэва)

2. здзіра́ць кару́

3. здзіра́ць ску́ру

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

splice​2 [splaɪs] n. скле́йваць (стужку, дрэва і да т.п.)

♦

get spliced BrE, infml, dated жані́цца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гвозди́чный гваздзіко́вы;

гвозди́чное де́рево бот. гваздзіко́вае дрэ́ва;

гвозди́чный за́пах гваздзіко́вы пах; см. гвозди́ка​II.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

дзот (де́рево-земляна́я огнева́я то́чка) воен. дзот, род. дзо́та м. (дрэ́ва-земляны́ агнявы́ пункт).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ту́тавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да тутаўніка. Тутавы ліст. Тутавы гадавальнік. □ Тутавыя гаі, якія вырастуць уздоўж каналаў, дадуць магчымасць займацца шаўкаводствам. «Полымя». // Які харчуецца лісцем тутаўніка і выпрацоўвае шоўк. Тутавы шаўкапрад. // Які з’яўляецца шкоднікам тутаўніка. Тутавы пядзенік.

2. у знач. наз. ту́тавыя, ‑ых. Сямейства раслін, да якога належыць тутавае дрэва.

•••

Тутавае дрэва гл. дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)