гаі́цца, гоіцца; незак.
1. Зажываць, залечвацца (пра рану, нарыў і пад.). Пазбіралі пер’я, пуху, Каб шпаку цяплей было, Каб было заўсёды суха, Каб гаілася крыло. Грахоўскі. // перан. Сцішацца, супакойвацца (пра душэўны боль, пачуццё крыўды). Дзіцячае сэрца хутка гоіцца.
2. Зал. да гаіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́жучы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незак. цяпер. ад рэзаць.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Такі, якім можна рэзаць што‑н.; прызначаны для рэзання. Рэжучы інструмент.
3. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які выклікае адчуванне рэзі. Рэжучы боль.
4. Дзеепрысл. незак. ад рэзаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэзь, ‑і, ж.
Рэзкі, востры боль. Праўда, у апошні час дзядзька нібы паправіўся: не скардзіцца на рэзь у жываце, есць з апетытам. Жычка. Не хацелася і спаць, хоць у вачах адчувалася рэзь ад бессані, бы ў іх хто насыпаў дробненькага-дробненькага пяску. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ламані́на ’цяжкая праца для галавы, галаваломка’, ’хваляванне пры рамонце чаго-небудзь ломкага’, ’тупыя, працяглыя болі ў касцях і мышцах’, ’недамаганне, боль па ўсім целе’, пераноснае — ’ломка старога’, ’беспарадак, неспакой, выкліканыя нечаканай пераменай’ (Нас., ТСБМ, КЭС, лаг.). Польск. łamanina ’ламанне’, ’паламаныя рэчы’, старое — ’барацьба’. Бел.-польск. ізалекса. Аддзеепрыметнікавае ўтварэнне. Да лама́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
аціха́ць, аці́хнуць, ацішэ́ць sich berúhigen (заспакоіцца), áufhören vi (пра гукі, шум); verstúmmen vi (s) (змоўкнуць); náchlassen* vt, sich légen (пра боль, вецер)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
заглушы́ць сов.
1. (звуки) заглуши́ть, покры́ть;
з. крык — заглуши́ть крик;
го́лас прамо́ўцы ~шы́ў шум у за́ле — го́лос ора́тора заглуши́л (покры́л) шум в за́ле;
2. (разрастаясь, вытеснить другие растения) заглуши́ть;
3. (выключить) заглуши́ть;
з. мато́р — заглуши́ть мото́р;
4. перен. (о чувствах) заглуши́ть; (протест и т.п. — ещё) подави́ть;
з. боль — заглуши́ть боль
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
апячы́, апяку, апячэш, апячэ; апячом, апечаце, апякуць; пр. апёк, апякла, апякло; зак., каго-што.
1. Агнём ці чым‑н. гарачым, едкім, пякучым пашкодзіць скурнае покрыва; прычыніўшы боль, абпаліць. Сухія іголкі хвоі затрашчалі, шуганула полымя, і Цімох знячэўку апёк сабе руку. Колас. Андрэйка прыціснуўся да плота, балюча апёк крапівой лоб, але сцярпеў, нават не зварухнуўся. Ваданосаў. // Прычыніць пякучы боль, моцна ўдарыўшы чым‑н. Угары матнуўся пас высока І ў тую ж самую хвіліну Агнём апёк Алесю спіну. Колас.
2. перан. Раптоўна авалодаць кім‑н., выклікаўшы моцныя пачуцці; усхваляваць, уразіць. Самае праўдзівае з праўдзівых Слова [мір] людзям сэрца апякло. Звонак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
assuage
[əˈsweɪdʒ]
v.t.
1) зьмякча́ць, палягча́ць (го́ра, боль)
2) наталя́ць, заспако́йваць, задаво́льваць, суціша́ць
to assuage hunger — суці́шыць го́лад
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
deaden
[ˈdedən]
1.
v.t.
1) аслабля́ць, заглуша́ць; прытупля́ць (боль)
2) рабі́ць гуканепраніка́льным
2.
v.i.
абміра́ць, заміра́ць; прытупля́цца; слабе́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
impossible
[ɪmˈpɑ:səbəl]
1.
adj.
1) немагчы́мы, невыкана́льны
2) непраўдападо́бны
3) нясьце́рпны, немагчы́мы (боль, гарачыня́)
2.
n.
немагчы́мае n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)