папераваро́чвацца сов. (о многих, о многом)
1. (вверх дном) переверну́ться, опроки́нуться;
2. (на другую сторону) поверну́ться; (на другой бок — ещё) перевали́ться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перале́гчы сов. переле́чь;
п. з кана́пы на ло́жак — переле́чь с дива́на на крова́ть;
п. на другі́ бок — переле́чь на друго́й бок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прасталы́ка ’прасцяк, нетактоўны чалавек’ (ТС). З прастарэ́ка (гл.) з заменай другой часткі на лыка; магчыма, намёк, што такі чалавек носіць лыкавыя лапці. Параўн. рус. ла́потник ’прасцяк; вясковы неадукаваны чалавек’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мача́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Вехаць для змывання гразі. Мыць плечы мачалкай. □ Юрка даў Люсі мачалку, другой узброіўся сам, і яны ўдваіх пачалі шараваць бітоны. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
усё...
Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню займенніку «усё» і паказвае, што дзеянне і ўласцівасць, выражаныя другой часткай слова, пашыраюцца на ўсё, напрыклад: усепаглынальны, усёдаравальны, усёзнішчальны, усёахопны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шаматлі́вы, ‑ая, ‑ае.
Які шамаціць, шапаціць, шастае. Вецер ускудлаціў верхавіны дрэў, кінуўшы на зямлю поўныя бярэмы шаматлівага лісту. Лынькоў. На другой сцяне вісяць шаматлівыя вянкі цыбулі, нізкі духмяных грыбоў. Каліна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыятані́чны
(гр. diatomkos)
муз. размешчаны паслядоўна ад адной ступені ладу да другой (напр. д-ая гама).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
палеаа́нтрапы
(ад палеа- + -антрап)
прадстаўнікі другой ступені ў эвалюцыі чалавека, якія змянілі архантрапаў і папярэднічалі неаантрапам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
парабало́ід
(ад парабала + -оід)
мат. паверхня, утвораная рухам парабалы, вяршыня якой слізгаціць па другой нерухомай парабале.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
АГРЭМА́Н
(франц. agrement),
папярэдняя згода ўрада адной краіны на прызначэнне пэўнай асобы ў якасці кіраўніка дыпламат. прадстаўніцтва другой краіны. Паводле Венскай канвенцыі аб дыпламат. зносінах 1961 без агрэману такое прызначэнне не можа адбыцца. Пасля атрымання агрэману асоба становіцца персонай грата. Прычыны адмовы ў агрэману тлумачыць не абавязкова.
т. 1, с. 87
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)