змацава́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. змацаваць.
2. Прыстасаванне для злучэння частак чаго‑н.: скрэпа. Рэйкавыя змацаванні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вузлавяза́льнік, ‑а, м.
Спец. У тэкстыльнай вытворчасці — прыстасаванне, пры дапамозе якога звязваюцца канцы нітак на месцы разрыву. Аўтаматычны вузлавязальнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мясі́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Машына, прыстасаванне для размешвання, змешвання чаго‑н. Мясілка для цеста.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
плытахо́д, ‑у, М ‑дзе, м.
Прыстасаванне, пры дапамозе якога плыты пры сплаве праходзяць цераз плаціпу, не парушаючы яе работы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самакарму́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Аўтаматычнае прыстасаванне для самастойнага кармлення жывёлы пры бесстаночным утрыманні яе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фарсу́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Спец. Прыстасаванне для распыльвання якіх‑н. вадкасцей або парашкападобных матэрыялаў.
[Ад англ. force-pump — нагнятальная помпа.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шпіго́ўка, ‑і, ДМ ‑гоўцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. шпігаваць.
2. Прыстасаванне для ўтыкання шпігу ў мяса.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шчо́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.
1. Прыстасаванне для чысткі, мыцця, змятання чаго-н. у выглядзе плоскай калодачкі з густа насаджаным на яе шчаціннем ці іншым матэрыялам.
Ш. для абутку.
Зубная ш.
Ш. для чысткі коней.
2. У коней: частка нагі над капытом і пучок валасоў на гэтым месцы (спец.).
3. Прыстасаванне ў электрамашыне для перадачы току ад вярчальных частак да нерухомых (спец.).
|| памянш. шчо́тачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).
|| прым. шчо́тачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
наву́шнікі, -аў, адз. наву́шнік, -а, м.
1. Прылада для слухання, якая надзяваецца на вушы.
Н. да плэера.
2. Частка цёплай шапкі, якая закрывае вушы, або спецыяльнае прыстасаванне для засцярогі вушэй ад холаду.
Апусціць навушнікі ў шапцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
лата́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Адкрыты жолаб для сцёку, ссыпання чаго-н.
2. Паўкруглае або прамавугольнае прыстасаванне ў выглядзе невялікага жолаба ў млыне для ссыпання збожжа ў жорны.
Млынавы л.
|| прым. латако́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)