намагра́фія

(ад гр. nomos = закон + -графія)

раздзел матэматыкі, які аб’ядноўвае тэорыю і практычныя спосабы пабудовы намаграм.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

астрано́мія

(гр. astronomia, ад astron = зорка + nomos = закон)

навука пра нябесныя целы, пра Сусвет.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

АДВАРО́ТНАЯ СІ́ЛА ЗАКО́НУ,

пашырэнне дзеяння закону на факты і юрыд. вынікі, якія ўзніклі да набыцця ім сілы. У бел. праве паводле агульнага правіла закон адваротнай сілы не мае. Выключэнне складае крымін. закон, нормы якога ўстараняюць наогул пакаранне за адпаведнае дзеянне (бяздзеянне) ці змякчаюць пакаранне ў параўнанні з раней дзеючым законам.

т. 1, с. 98

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

common law

1) звычаёвае пра́ва

2) няпі́саны зако́н

•

- common law marriage

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

violate

[ˈvaɪəleɪt]

v.t.

1) паруша́ць (зако́н, абяца́ньне)

2) апага́ньваць

3) гвалтава́ць, гва́лціць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

інду́кцыя, -і, ж. (спец.)

1. Спосаб разважання і метад даследавання ад прыватных фактаў да агульных вывадаў; проціл. дэдукцыя (кніжн.).

2. Узбуджэнне электрычнага току ў якім-н. правадніку пры руху яго ў магнітным полі або пры змяненні вакол яго магнітнага поля.

3. Узаемадзеянне працэсаў узбуджэння і тармажэння ў нервовай сістэме, пры якім узнікненне аднаго працэсу выклікае развіццё другога, процілеглага.

Закон узаемнай індукцыі нервовых працэсаў.

|| прым. індукцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

vigour [ˈvɪgə] n. сі́ла; эне́ргія; моц;

full of vigour жва́вы, энергі́чны;

The law is still in vigour. Закон яшчэ не страціў сілу.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

канстыту́цыя

(лац. constitutio = будова; устанаўленне)

1) асноўны закон дзяржавы;

2) будова арганізма, склад цела (напр. к. чалавека).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

«Аб народнай асвеце» (закон) 12/373, 375

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

злачы́нец, ‑нца, м.

Той, хто зрабіў якое‑н. злачынства. — Загад — закон. І хто парушыць яго, будзе адказваць як самы апошні злачынец перад народам, як трус, як здраднік. Лынькоў. Злачынец раптоўна абярнуўся назад і працягнуў руку, у якой быў рэвальвер. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)