апо́страф

(гр. apostrophos = звернуты ўбок, назад)

надрадковы знак у выглядзе коскі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

граматало́гія

(ад гр. gramma, -atos = літара, знак + -логія)

навука аб пісьменнасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

не́ўмы

(гр. neuma = знак, ківок)

старажытнае нотнае пісьмо з безлінейнай сістэмай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ме́тка I ж.

1. (действие) ме́тка;

2. ме́тка, знак м., отме́тина

ме́тка II нареч. ме́тко; см. ме́ткі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паго́н I, -ну м. (дорога, по которой выгоняют скот) прого́н

паго́н II м. (наплечный знак различия) пого́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сігнатурка ‘малы звон у касцёле, царкве’ (Я. Брыль). З польск. sygnaturka ‘званок’ ад лац. signāre ‘адзначаць’ < signum ‘знак’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выра́злівы, ‑ая, ‑ае.

Які адлюстроўвае ўнутраныя перажыванні або якасці. Аўгіня ўважна слухала, ківала галавою ў знак згоды і глядзела на бабку ласкавымі, выразлівымі вачамі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апладзі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.

Пляскаць у далоні (у знак ухвалы або прывітання). Гледачы горача апладзіравалі артыстам, доўга не даючы ім пайсці са сцэны. Рамановіч.

[Ад фр. applaudir.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асігна́цыя, ‑і, ж.

Назва папяровых грашовых знакаў, якія выпускаліся ў Расіі з 1769 да 1843 г. Курс рубля асігнацыямі. Размен асігнацый. // Папяровы грашовы знак наогул.

[Фр. assignation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ме́ціна, ‑ы, ж.

Разм. Пляма, лапіна на целе, покрыве жывых істот; знак, метка. Нам прывялі двух сухіх.. канькоў, буланых, з белымі мецінамі на лбе. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)