Керайша́ ’няўклюда, нязграбны чалавек’ (Сл. паўн.-зах.). Запазычанне з літ. kereisä ’тс’ (там жа, 457).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кле́ндар ’клышаногі чалавек’ (ТС). Гл. клендаты. Вытворнае на -ар ад прыметніка (Сцяцко, Афікс. наз., 95).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кню́ха ’жывот’ (Нар. лекс.), ’тоўсты чалавек’ (Мат. Гом.). Магчыма, кантамінацыя кіндзюх і бруха (*кіндзюха > кнюха).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ку́льза ’прышчэп (пра дрэва)’ (КЭС, лаг.). Верагодны балтызм. Параўн. літ. kiilzaчалавек з кароткай нагой’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Курда́чалавек малога росту’ (Ян., Нар. сл.). Да *курта. Параўн. курдаты (гл.) і куртатыj (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кільгі́качалавек бея нагі або з папікоджанай нагой’ (Мат. АС, Мат. Маг.). Да кульгаць (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Лабе́й, лобёй ’лабасты чалавек’ (ТС). Да лобі. Аб суфіксе -ей гл. Сцяцко (Афікс. наз., 151).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Аляго́рыя, алягорыка ’мудраванне’ (Нас.), алягорык ’выдумшчык, фантазёр, чалавек, які гаворыць незразумела’ (Нас.) да алегорыя (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Піля́вы ’рухавы чалавек’ (КТС — Ц. Гартны), пілаваць ’гізаваць’ (лаг., Сл. ПЗБ). Да таіць2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Расцяле́па, розтэле́пачалавек, які робіць усё абыякава’ (беласт., Ніва, 1979, 24 чэрв.). Да целяпа́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)