запаленне слізістай абалонкі гартані. Адрозніваюць Л. востры і хранічны. Востры Л. бывае пры вял. нагрузцы на голас, вострай рэспіраторнай інфекцыі, алергічным пашкоджанні, пры адры, грыпе, дыфтэрыі, шкарлятыне. Запаленчы працэс можа пашкоджваць слізістую абалонку трахеі (ларынгатрахеіт). Асн. сімптомы — сухасць, пяршэнне ў горле, сухі кашаль, парушэнне голасу. Пры вострым Л. іншы раз узнікае ацёк падскладкавай вобласці (найчасцей у дзяцей) са стэнозам дыхальных шляхоў да асфіксіі. Прычына хранічнага — частыя вострыя Л. Лячэнне вострага Л.тэрапеўт. і фізіятэрапеўт., а таксама рэфлекторная тэрапія.
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Сушы́ць ’рабіць сухім’, ’нарыхтоўваць у запас, высушваць’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Ласт., Стан., ТС, Сл. ПЗБ). Укр.суши́ти, рус.суши́ть, польск.suszyć, в.-луж.sušić, н.-луж.sušyś, чэш.sušit, славац.sušiť, серб.-харв.су́шити, ст.-слав.соушити і г. д. Прасл.*sušiti ад *suchъ ’сухі’ (Махэк₂, 591). Борысь (588) мяркуе, што гэта першапачаткова быў каўзатыў да прасл.*sъchnǫti ’сохнуць’, на які пазней налажыўся адыменны (ад *suchъ) дзеяслоў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сыпу́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Тое, што і сыпкі (у 1 знач.). Тут ру да сапраўды падобная на соль — сыпучая, толькі ружовая.Чаркасаў.З пылам сыпучым .. Вецер пад полем не раз пралятаў.Колас.За вокнамі скавытаў вецер і гнаў сухі сыпучы снег.Грахоўскі.Ад грэйдэрнай сыпучай магістралі Сцяжынка ўлева павяла.Астрэйка.
2. Які рассыпаецца; пушысты, лёгкі (пра валасы). Люська спярша расчэша свае вільготныя кудзеркі, затым бярэцца за Сабініны валасы — важкія, сыпучыя каштанавыя пасмы.Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Па́суш, пасу шпік, хойн.пасу́ш ’леташняя сухая трава’ (КЭС, лаг.; раг., Сл. ПЗБ; гом., Шатал.; Мат. Маг., Касп., Янк. 2), карэліц.паеў шпік ’сухое месца на ўзгорку’ (Сцяшк. Сл.). Укр.палес.пасуш ’падсцёл’, ’засохлае дрэва ў лесе’. Утварылася пасля распаду прасл. моўнага адзінства паводле прасл. мадэляў з pa‑ ад sušb < sux‑jь ’сухі’ (Слаўскі, SP, 1, 80–81; Борысь, Prefiks., 32). Аналагічна і тады ж утворана пасуш ’рамка без мёду’ (браг., Мат. Гом.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сухаду́шына ’ўдар кулаком у хрыбет, моцны ўдар’ (Нас., Бяльк.), ’сухотнік’ (Нас.). Хутчэй за ўсё, утворана на базе прыметніка сухаду́шны ’слабасільны’ (Нас.), што да сухі́ ’слабы, хілы; пусты’, параўн. слабаду́шны, маладу́шны, рус.тщеду́шный ’слабасільны’ і пад., другая частка звязана з дух (гл.), параўн. слабы́ ду́хам ’няўстойлівы, падатлівы’. Значэнне ’ўдар’, відаць, на аснове ду́хам ’мігам, хутка’, адны́м ду́хам (ды́хам) ’раптам, за адзін раз’ (ТСБМ), гл. таксама дыхаць; да семантыкі параўн. польск.suche razy ’біццё без крыві’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
stiff
[stɪf]
adj.
1) цьвярды́, нягну́ткі
a stiff collar — цьвярды́ каўне́р
stiff cardboard — нягну́ткі карто́н
2) тугі́
a stiff cord — ту́га наця́гнуты шнуро́к
stiff dough — туго́е це́ста
3) адубяне́лы
He was stiff and sore — У яго́ ўсё це́ла адубяне́ла і ны́ла ад бо́лю
4) наця́гнуты; сухі́
a stiff style — сухі́ стыль
5) заця́ты, упа́рты
a stiff resistance — упа́рты супраці́ў
6) мо́цны, рэ́зкі (пра ве́цер)
7) Figur. цяжкі́, стро́гі
a stiff examination — цяжкі́ экза́мэн
8) суро́вы
a stiff penalty — суро́вае пакара́ньне
9) мо́цны
a stiff drink — мо́цны напо́й
10) informal завысо́кі, непамярко́ўны
a stiff price — высо́кая цана́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
пру́ткі, ‑ая, ‑ае.
1. Цвёрды, але гнуткі. Свежае, яшчэ пруткае ржышча пахла жытам.Лобан.Шамцяць жыты неяк ціха-звонка, так шамцяць хіба яшчэ толькі пругкія густыя чараты на рацэ.Мурашка.Пазвоньвае пруткімі голлямі клён.Бялевіч.// Спружыністы, лёгкі ў рухах. [Старавойтаў] сярэдняга росту, сухі, але яшчэ пруткі.Гурскі.Пругкія Рыгоравы рукі здрыгануліся ад штуршка, але ён не выпусціў лемяша з зямлі.Гартны.
2. Жорсткі, каляны; цвёрды. Калошы былі мокрыя і пругкія, як бляха, і закасваць іх было няспрытна.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лу́скаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1.што. Раскусваць, разгрызаць, есці з трэскам, хрустам (гарбузікі, сланечнік і пад.). Дзяўчаты лускаюць сланечнік, шэпчуцца, перамаўляюцца, як заўсёды.Лупсякоў.
2. Распаўсюджваць кароткі, сухі гук пры ламанні, лопанні чаго‑н. сухога; патрэскваць. Лускае запалка, ломіцца ў пальцах, але ўспыхвае і гарыць.Пташнікаў.Трымаючыся за голле, Язэп сяк-так дабраўся да ручая. Пайшоў па лузе, які зрэдку лускаў пад ботамі.Асіпенка./ Пра зімовае надвор’е. Мароз бярэцца, націскае, Па лесе лускае, гуляе.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сухарля́вы, ‑ая, ‑ае.
З худым целам (пра чалавека, жывёліну). За сталом — сухарлявы, з чыста паголеным тварам мужчына.Шынклер.Высокая, сухарлявая кабеціна чарнявага воласу — яна была тут старожкаю — прыйшла ў незвычайны рух.Колас.// Пазбаўлены тлушчу (пра твар, рукі і пад.). На сухарлявы твар начальніка штаба лягла задума.Шчарбатаў.— Праходзь, чалавеча! — адказвае дзядок, махнуўшы сухарлявай рукой.Вірня.//Разм.Сухі, тонкі. Маці ўбачыла, як па траве прабег і на руды сухарлявы ствол сасонкі ўскочыў звярок з пушыстым рыжым хвастом.Лось.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)