boy
[bɔɪ]
1.
n.
1) хлапе́ц -ца́ m., хло́пец -ца m., хло́пчык -а m.; сын -а m.
2) рабо́тнік m. (слуга́)
3) маладзён -а m. (пага́рдліва)
2.
interj., informal
(вы́крык зьдзіўле́ньня, трыво́гі)
Boy, isn’t it hot! — Ну ж і гарачыня́!
•
- good boy
- My boy!
- the boys
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
married
[ˈmerid]
adj.
1) жана́ты (пра мужчы́ну), за́мужняя (пра жанчы́ну)
a married son — жана́ты сын
a married daughter — за́мужняя дачка́
2) жані́мскі, шлю́бны
married life — сужэ́нскае, шлю́бнае жыцьцё
a married couple — сужэ́нская па́ра
3) це́сна спалу́чаны
to get married — ажані́цца (для мужчы́ны), вы́йсьці за́муж (для жанчы́ны)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
prince [prɪns] n.
1. прынц;
Prince Albert прынц Альбе́рт;
the royal prince насле́дны прынц; старэ́йшы сын караля́;
Regent Prince прынц-рэ́гент;
the Prince of Wales прынц Уэ́льскі (наследны прынц у Англіі);
the Prince Consort прынц-кансо́рт (у Англіі)
2. lit. выда́тны дзе́яч; чалаве́к выклю́чных я́касцей;
the prince of poets цар паэ́таў
3. «каро́ль»;
the prince of swindlers (rogues) joc. каро́ль махляро́ў
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
зы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., што і чаго.
1. Тое, што і жадаць (у 2 знач). — Мой сын! Дабра я табе зычу, благасла ясных зор. Дубоўка. Відаць было, што цётка Яромінчыха задаволена сваёй кватаранткай і зычыць ёй шчасця, як роднаму дзіцяці. Кухараў.
2. Абяцаць, прадказваць што‑н. Каханне Машэкі і Наталькі зычыла ім шчасце ў будучым. Шкраба. Ноч зычыла холад, — па зжатых палях за туманам ужо блізка да вёскі кралася восень. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
не́людзь, ‑я, м.
1. Нелюдзімы чалавек. [Кашырын] страціў веру ў сябе і людзей, замкнуўся ў сваю шкарлупіну, стаў нелюдзем і пачаў выпіваць. Сяргейчык. // Неадабр. Які робіць не па-людску. [Бабка:] — Сын у мяне, дзеткі, нелюдзь такі. З’ехаў з дому, пакінуў калгас, і не тое, каб мне, старой, памагаць, дык яшчэ мяне ўсю абшастаў. Скрыган.
2. пераважна мн. (не́людзі, ‑яў). Вылюдкі, звяры. [Карнікі] былі сапраўдныя нелюдзі, бо іначай не выганялі б яны на сіберны холад старых і малых. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хро́сны, ‑ая, ‑ае.
Уст.
1. Які мае адносіны да абраду хрышчэння. Хросныя бацькі; хросны бацька, хросная маці (мужчына і жанчына, якія ўдзельнічаюць у абрадзе хрышчэння дзіцяці). Хросны сын, хросная дачка (у адносінах да хросных бацькоў). Хросны брат, хросная сястра (якія маюць адных і тых жа хросных бацькоў).
2. у знач. наз. хро́сны, ‑ага, м.; хро́сная, ‑ай, ж. Хросны бацька, хросная маці. Марыя Антонаўка доўга захоўвала першы падарунак свайго хроснага — залаты крыжык з ланцужком. «Маладосць».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чужы́нец, ‑нца, м.
Чужы, нетутэйшы чалавек. І я, твой родны сын, Чужынцам у табе сябе ўжо адчуваю. Колас. // Іншаземны вораг, захопнік. У наш светлы новы дом уварваўся чужынец, .. які жыве .. звярынай прагнасцю таптаць сабе пад ногі ўсё, што створана ў людзях. Купала. Даўно разбіты вораг. Нават каскі Чужынцаў Засмактаў дняпроўскі іл... Панчанка. Усе тут партызанамі былі, Не шкадавалі ворагу «гасцінца», На нашай роднай, вогненнай зямлі Страляў тут кожны кусцік у чужынца. Русак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тыта́н 1 ‘бажаство з ліку волатаў, якое змагалася з багамі Алімпа’, перан. ‘чалавек вялікага таленту, надзвычайнага розуму’ (ТСБМ), ст.-бел. титанъ ‘тс’. Паходзіць ад ст.-грэч. Τιτάν (ад τιτώ ‘сонца, дзень’) (Арол, 4, 73; ЕСУМ, 5, 575). Запазычана ў сучасную мову, хутчэй за ўсё, праз польск. tytan ‘тс’.
Тыта́н 2 ‘хімічны элемент’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). Запазычана з ням. Titan, названы так ад н.-лац. Titanium вынаходнікам М. Клапротам паводле распаўсюджанай мадэлі хімічных тэрмінаў, параўн. ст.-грэч. Τιτάν ‘сын Урана і Геі’ і uranium, гл. уран (Арол, 4, 74).
Тыта́н 3 ‘вялікі кіпяцільнік’ (ТСБМ). Назва ўзнікла як фабрычная марка, у якой адлюстравалася ідэя магутнасці (параўн. тытан 1). З рус. тита́н ‘тс’ (Арол, 4, 74).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сярэ́дні
1. в разн. знач. сре́дний;
с. па́лец — сре́дний па́лец;
с. сын — сре́дний сын;
~няя велічыня́ — сре́дняя величина́;
~няе арыфметы́чнае — мат. сре́днее арифмети́ческое;
~няе ву́ха — анат. сре́днее у́хо;
2. (не ниже среднего уровня) уме́ренный;
~нія патрабава́нні — уме́ренные тре́бования;
3. (не очень значительный) сре́дний, посре́дственный;
~нія здо́льнасці — сре́дние (посре́дственные) спосо́бности;
4. (находящийся в средине — о предмете) середи́нный, среди́нный; сре́дний;
~няе акно́ — середи́нное (сре́днее) окно́;
○ ~няя шко́ла — сре́дняя шко́ла;
~нія вякі́ — ист. сре́дние века́;
◊ у ~нім — в сре́днем;
вышэ́й (ніжэ́й) ~няга — вы́ше (ни́же) сре́днего;
не́шта ~няе — не́что сре́днее
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
прыёмны
1. Empfángs-;
прыёмныя гадзі́ны Spréchstunden pl, Empfángsstunden pl;
прыёмны пункт Ánnahmestelle f -, -n;
прыёмная камі́сія Áufnahmekommission f -, -en;
2. (бацька і г. д.) Adoptív-, Pflége-;
прыёмны сын Adoptívsohn m -(e)s, -söhne, Pflégesohn m;
прыёмныя бацькі́ Adoptíveltern pl;
прыёмны пако́й (у бальніцы) Empfángsraum m -(e)s, -räume, Empfángszimmer n -s, -, Wártezimmer n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)